murat çelik

• ''kapı aralığında durduğumuz bu düşün masmavi gerçekliğinde kelimeler neyi ifade eder ki? peşinden koştuğumuz hayat bizi kadehlerle kandırıyor, içindeki şarabı görebilenlere selam olsun!''
  
  hüznümü tebessüme çevirip dudaklarıma kazıyan müzisyen; ''kelimeler(im) neyi ifade ede(bili)r ki?'', sen söyle:
  
  ''bahar rengi bir aldanıştan dönüyor gözlerim
  ölüm kovalarken bedenimi ruhum bir güzelliğin yansımasını aşk diye giydiriyor hüznümün aynasına
  yeşil bir arzu kanıyor ellerimden ve en çok da anlatırken eskiyor insan!
  korkuyorum
  kendime bile söyleyemediğim acılar çemberinde bütün yalnızlıklar boynuma halka oluyor
  bütün suretleri sahibine sabitliyorum,
  kelimeler ki ağrıyan yerlerimin ağır işçileri
  sahipsizliğimde kendime yollar bırakıyorum
  hangi zaman dilimine sığmıştı bizim bizden gidişimiz
  o zamanlar zaman hayli gençti!
  naftalin kokulu soruları vardı gözlerimin
  zaman hayli gençti ve hayli zaman geçti
  
  merdivenlerimizi kimler çıkıyor şimdi
  kimler iniyor o masmavi zamanların ıslak kuyusuna
  ki hepimizin kuyusunda bir yusuf yalnızlığı!
  büyürken yanımıza aldığımız o düşler kimin hücresinde sarıyor yaralarını
  bembeyaz bir anın serpilmiş misk kokularıyla
  bu yanma, bu gece, bu kan kokusu ellerimizin, bu gidip gelmelerimiz
  bu bizi bizden çıkarıp 'aşk' yapan yaratış
  anlıyorum seyrederken kalabalıkları
  anlamak ölmektir
  ölmekse aşk'a gidiş
  
  yalnızsan eğer bakışlarım sende kalsın!
  ben şimdi gözlerimde şekillenen bir akşamın yüreğime düşen şarkısındayım''
  
  ---
  
  edit: yukarıdaki şiirin de içinde bulunduğu yazısı için:
  (bkz: uyku tulumundan seccade)
  
  ---
  
  bonus edit:
  
  bismillahirrahmanirrahim
  
  elif, lam, mim
  aşka dair ne söylenmemişse, içindedir
  insan ki, kendi aralığında gizlidir
  bir kapı aralığıdır bu
  gaybin bir başka gaybe rehberi
  şüpheyi besleyen tohumlarımızın
  kalbimizi çatlatan yerine yazılıdır
  varolduğunu anlayan insanın serüveni
  o ki:
  yüreğine düşen yağmura
  ve ama senden önceki yüreklerin ıslaklığına da
  yelesi kalbinden taşan bir beyaz atla girer
  bir ölüm halidir bu
  ki insan, bütün biriktirdikleriyle
  ancak ölerek iman eder! ^{* *}