leolo

• saf şiir demek sanırım çok uygun olur bu film için. filmi izlerken bile bir yandan sürekli aklımda olan "bu anı hafızama kazımalıyım", "bu sözü mutlaka hatırlamayalım" gibi düşüncelerdi. insan bu filmi saklamak, alıp evine götürüp başucuna koymak istiyor. şeker portakalı tadı var biraz, bazen amelie, bazen de çocukken hayal kuran bir yetişkinin geçmişe baktığında hissettiği o bitter çikolata tadı.
  
  film festivalinde çok da bilinçli olmayarak, sadece teması düş ve çocukluk diye seçtiğim bu filmin beni böylesine ters köşeye yatırıp uzun zamandır hiçbir filmden almadığım böyle bir tadı vermesi gerçekten sürpriz oldu.
  
  "düşlediğim için ben, ben değilim"
  
  ya da
  
  "her zamanki gibi kendi hayatımın izleyicisiydim"
  
  gibi bir iki cümle hatırlayabiliyorum filmden ama keşke bu saf şiir içinde geçen tüm büyülü sözcükler yakınımda bir yerlerde olsa da, dünya çok fazla üstüme gelip bunalttığında bir düş alanı açsa bana.