halim

• necip fazıl kısakürek'in şiiri
  
  bilmem hangi alemden bu toprağa düşeli;
  yataklara serildim, cam kırığı döşeli...
  kaam bir cenk meydanı, kokusu kan ve barut;
  elindeyse düşünme, gücün yeterse unut!
  takılıyor yerdeki gölgelere ayağım;
  sanki arz delinecek ve ben yutulacağım.
  bana yanmak düşüyor, yangın görsem resimde;
  yaşıyorum zamanın koptuğu bir kesimde.
  alırken dilenciyim, verirken de borçluyum;
  kalmadı eşya ile aramda hiç bir uyum.
  taş taş üstüne koysam, bozuk diyorlar, devir!
  bir ok çeksem, diyorlar; peşinden koş ve çevir!
  nefes alırken bile inkisar ve pişmanlık;
  kimse edemez bana benim kadar düşmanlık.
  işte şüpheci aklı çatlatan korkunç nokta:
  o ki sonsuz var, nasıl aranır dipsiz yok'ta?
  olur olmaz her şey, yokluk da o'nun kulu;
  bu noktaya vardın mı, el tutuk, dil burkulu.
  allah'ı hakikate soran kafa ne sakat?
  hakikat de ne; hakk'ın muradıdır hakikat,
  balonunu kaçırmış çocuk gibi ağla dur!
  rabbim böyle emretmiş, ya dize gel, ya kudur!
  hayat bir zar içinde, hayatı örten bir zar;
  bana da hayat yeri "bağlum"* köyünde mezar...
  
  * bağlum: ankara'da üstadın şeyhi büyük veli'yi toprağında barındıran mes'ut köy...