2046

• bircok insan 2046 senesine gitmek icin can atiyor, cunku 2046 senesinde hic bir sey degismiyor, anilar da.. insanlar kaybolmus anilarini, kaybolmus insanlari bulmak ve tekrar yasamak icin 2046 senesine gidiyor ama tam olarak orda ne oldugu bilinmiyor cunku giden hic bir giden henuz geri donmedi, bir kisi haric...
  won kar wai beni tekrar yaraladi taa derinden. her filmini izledikten sonra, "bitmesin bitmesin" dedigim, filmlerinde yasama istegi uyandiran yonetmenin son filmi 2046, dusunuldugunun aksine in the mood for love'dan bagimsiz, sequel olarak dusunulmemesi gereken bir filmdir. ben sahsen izledigimde her seyi in the mood for love'in devami olarak dusundum ama yonetmen kendisi boyle dusunulmemesi gerektigini, ve seyircilerin 2046'yi apayri bir film olarak izlemeleri gerektigini soyluyor. kendisine katiliyorum aslinda cunku 2046 tek basina izlendiginde de insani yogun duygularla birakan, bir eser, sanki bir tablo gibi guzel cizilmis, ve guzel boyanmis. christopher doylekadar tutkulu ve costurucu bir goruntu yonetmeni daha var midir acaba? hikaye ayri ayri cekilmis ve kendi iclerinde tek baslarina bir film olusturabilecek kisa hikayelerin birlesiminden olusuyor. biraz karmasik, ama siirselligini asla yitirmiyor. oyunculuk inanilmaz. tony leungbir bilim kurgu yazari ve 2046 yilina sevdigi kadini bulmak icin seyahat eden bir adamin hikayesini yaziyor ama bu hikaye gelecekle ilgili olmasi gerekirken, aslinda yazarin bir otelde kalirken tanistigi kadinlarla ilgili anilarini yazdigi, bir gecmis hikayesi oluyor. nostaljik, melankolik ve buyulu bir film bu. gecmisi gelecekte arayan ama simdiki zamani tercih eden bir adamin hikayesi. anilarin, ne kadar unutmak istesek de pesimizi birakmadiklari, kalbimizi tirmaladiklari, dusuncelerimizi bulaniklastirdiklari ve bizi devamli kendilerine ceken, kopup ayrilmamiza izin vermeyen yasamciklarindan olusan bu film hakkinda son olarak tony leung soyle diyor: "no one can leave 2046, only 2046 can leave you."