emergence

• bilen bilir, freddie hubbard'ın ölümünden bu yana "yaşayan en iyi trompetçi kimdir?" sorusuna roy hargrove yanıtını veririm hep. ne wynton marsalis, ne clark terry, ne de randy brecker bana hargrove'un tonunu veremezler. (doğal: trompette flugelhorn tonu yakalıyor adam!) 19'unda ricky ford'la çalmış^*, with the tenors of our time'da büyük ustaların tam desteğini almış, 1997'de en iyi latin-caz albümü dalında grammy'yi (fazlasıyla hak ederek) kazanmış hargrove'u modern caz ve funk çöplüğünde kaybetmenin eşiğine gelmiş olma korkusu endişelendiriyordu beni. oldum olası sevemedim r&b'yi ve cazcıların r&b icra etmesini. her neyse, hargrove da bu yoldan geçti (ki r&b alanında da oldukça başarılı oldu) ve earfood gibi başarılı bir albümün ardından kendini bir nebze olsun affettirdi. ancak hargrove'un yetenek zengini olduğu apaçık ortada. bunu sadece sözkonusu albüm emergence için değil, caz standartlarını yorumlarken kendinden kattıklarını dikkate alarak ve büyük ustalrın yorumlarının ışığında belirtiyorum. yine de hargrove bana (earfood dahil) "son yıllarda yeteneğini pek de açığa çıkarmıyor, uyuşturucu gölgesinde az sayıda konserle idare etmeye çalışıyordu" diye düşündürmek üzereyken sakladığı bombayı patlattı ve uzun zaman sonra big band jazz dinlemekten oldukça keyif aldım. evet efendim, emergence kesinlikle çok başarılı bir albüm. hatta habana ve nothing serious gibi iki büyük klasiğin hemen ardında yer aldığını (şimdilik, ileride yukarı da çıkabilir) söylersem yanılgıda olmam.
  
  hargrove'u son 14-15 yılda iki piyanistle duyuyoruz genellikle. bunlardan birincisi büyük usta, küba tarihinin en iyi piyanistlerinden chucho valdes. ikincisi ise 84 doğumlu, takım elbise giymediği zamanlarda techno-funk'la uğraştığını düşündürecek kadar cazdan uzak görünmekle birlikte piyanonun başına oturduğunda seyirciği yerle yeksan edecek kadar iyi çalan gerald clayton. yine üç saksofoncuyu biliriz hargrove ile. modern takılan justin robinson & bruce williams ve latin-caz konusunda duayenliği tartışılmayacak tenor virtüözü david sanchez. elbette vurmalılarda horacio el negro hernandez'i unutmamak gerekiyor. emergence'ta tüm bu isimler birlikte çalıyorlar, üstelik daha fazla; çok daha fazla büyük isimle birlikte. başarılı sesiyle latin caz'da (nihayet) vokali sevmemi sağlamış roberta gambarini big bandini bulmuş ella fitzgeraldmışçasına nefis söylüyor.
  
  şarkılar genellikle tanıdık. habana'dan mambo for roy, unutulmaz caz standartlarından my funny valentine, every time we say goodbye, september in the rain ve nothins serious'tan trust ön plandaki parçalar. ancak durun, çünkü roberta gambarini sesiyle la puerta'da insanı etkiliyor. saatlerce tenor sax çaldıktan sonra istiklal'den geçen yorgun bedenimi eve bıraktıktan sonra elma suyu eşliğinde nota yazıp kompozisyon derlediğim geceler o nadir huzur parçalarını hissettiriyor. kısacası hargrove'un şarkı seçimi de çok-çok başarılı. ancak düzenlemeleri daha da başarılı. (yine chucho valdes'i unutmayalım.)
  
  emergence 2009'un en iyi caz albümlerinden. özellikle joshua redman'ın deneysel hüsranının ardından pek güzel geliyor.