faruk nafiz çamlıbel

• hakkında aşağıdaki hikaye de anlatılan şairdir:
  
  faruk nafiz bir gün ablasını ziyarete gider.
  ablası: "iyi ki geldin! okulda öğretmeni bizim çocuğa senin şiirini vermiş ve yorumlamasını istemiş. şunu sen yorumla da çocuk şöyle yıldızlısından bir pekiyi alsın."
  faruk nafiz "tabii" der, "nasıl olsa ben yazdım. yorumlayayım." ve şiiri uzunca açıklar.
  
  aradan vakit geçer ve üstat bir kez daha ablasını ziyarete gider. ablasının yüzü asıktır. "sen ne yaptın yahu?" diye sorar faruk nafiz'e.
  üstat: "ne olmuş ki?"
  ablası: "daha ne olsun! çocuk senin yüzünden az daha sınıfta kalıyordu! öğretmen senin yazdığın yorumu okumuş ve 'ne alakası var!' diyerek çocuğa sıfır vermiş!"
• hasretinle geçiyorken bu gençlik çağım,
  ey sevdiğim, ben ümitsiz değilim gene
  ak düşünce saçların kumral rengine
  kollarında son aşığın ben olacağım.
  ey başında simdi sevda rüzgarları esen,
  böyle her gün yollarımdan geçsen de süzgün
  sen benimsin büsbütün terk olunduğun gün ...
  o mukadder günü, bilmem, düşündün mu sen?
  ben bir beyaz saçlı aşık, sen bir ihtiyar ...
  o gün bana yanaşırken ey ilahi yar,
  esirgeme gözlerimden bir son buseni,
  kirpiğinden yavaş yavaş bir damla aksin,
  çünkü, ruhum, sen de o gün anlayacaksın
  ki hiç kimse benim kadar sevmemiş seni!
  
  faruk nafiz çamlıbel
• kendisi beş hececiler'den olup, 1898 doğumlu ve 1973 ölümlüdür. onun eseri olan han duvarları kanaatimce türk edebiyatının en başarılı şiirlerinden biridir. wherever i may roam ile aynı doğrultuda olması da böyle düşünmemde etkilidir sanıyorum.
• ninem beşyüz altına satılmış bir esirdi,
  dedem beşyüz altını sayan bir derebeyi:
  köpek kanı, kurt kanı birbirine girdi,
  ikisinden meydana çıktı bir kurt köpeği.
  
  iki zıt cevheri var nabzımda vuran kanın,
  biri elpençe duran, öteki durduranın.
  duygum sana taparken düşüncem bir hayvanın,
  sırtında bir kadınla aşar karşı tepeyi.
  
  ben ninemden muhabbet, dedemden kin almışım,
  çini bir kase kadar başkadır içim, dışım.
  elini öpmek için yalvarsa da bakışım,
  isır diye tepinir gözlerimin bebeği
• 1908'le 1923 yılları arasında gelişen, milli edebiyat adını alan akımın ileri gelen şairlerindendir. şiirleri, çoğunlukla, aşk, memleket ve düşünce temalarını işler. hayat ve kendi çıkardığı anayurt dergisinde ''çamdeviren'' ve ''deli ozan'' takma adıyla yazılan mizahi şiirlerde onundur. hecenin beş şairi olarak isim yapan şairlerden biri olarak, piyes, roman türlerinde de eser vermiş ise de, en verimli ve en güçlü yanı şairliğidir. eriyen adam bu yanına güzel bir örnektir.
  
  eriyen adam
  
  gözlerim gözlerinde dinlenirken eriyor,
  eriyor yaklaşırken dudağına dudağım.
  zerrelerim çözülmüş gibi sesler veriyor,
  ben sıcak bir denize inen buzdan bir dağım.
  
  yanında damla damla bittiğimi duyarım,
  yoklarım yerinde mi yüzüm,alnım,saçlarım?
  bir göğüs geçirerek derim ki: 'yine varım,
  fakat bir rüya gibi şimdi kaybolacağım'
  
  bir gün,için içimde neyim varsa alacak,
  varlığım bir su olup kabından boşalacak,
  benden nişan olarak kucağında kalacak
  boş bir yığın: elbisem, gömleğim, boyunbağım.
• han duvarlari siirini kayseri yolculugunda kayseri lisesine göreve gelirken yazmis olan sair.
• ali
  namluya dayanir yola dalarsin
  durusun bakisin yaman be ali
  bosuna tetigi ne kurcalarsin
  var daha atese zaman be ali
  
  yillanmis bir çinar pusuluk yerin
  neredeyse gelecek beklediklerin
  var iki atimlik cani kederin
  desene isleri duman be ali
  
  o´nu sen büyüt de sögüt boyunca
  kendini ellere versin o gonca
  sözüne kanmadin bunu duyunca
  gönlündü gözünü yuman be ali
  
  geldiler beklenen çiftler ormana
  duruyor iki genç ne hos yanyana
  bir kursun kadina bir de çobana
  çinlasin yillarca orman be ali
  
  görünce uzanmis yar kucagina
  boynunu dolamis zülfü bagina
  kursunu kahpeye atacagina
  kendine çevirdin aman be ali
  
  şiiri çok güzeldir. okurken insanın gözünde canlanır hikaye, bu kadar basit sözler bu kadar güzel nasıl anlatır şaşarsın. ali kocatepe müziğini yapmış zamanında nükhet duru, sezen aksu ve ceylan ertem yorumları bulunabiliyor youtube üzerinde.. ek not şahsi görüş olarak en başarılısı ceylan ertemin yorumu
• asagıdaki muhtesem siir 'in yaratıcısıdır.
  
  çoban çeşmesi
  
  derinden derine ırmaklar ağlar,
  uzaktan uzağa çoban çeşmesi,
  ey suyun sesinden anlıyan bağlar,
  ne söyler şu dağa çoban çeşmesi.
  
  göynünü şirin'in aşkı sarınca
  yol almış hayatın ufuklarınca,
  o hızla dağları ferhat yarınca
  başlamış akmağa çoban çeşmesi...;
  
  o zaman başından aşkındı derdi,
  mermeri oyardı, taşı delerdi.
  kaç yanık yolcuya soğuk su verdi.
  değdi kaç dudağa çoban çeşmesi.
  
  vefasız aslı'ya yol gösteren bu,
  kerem'in sazına cevap veren bu,
  kuruyan gözlere yaş gönderen bu...
  sızmadı toprağa çoban çeşmesi.
  
  leyla gelin oldu, mecnun mezarda,
  bir susuz yolcu yok şimdi dağlarda,
  ateşten kızaran bir gül arar da,
  gezer bağdan bağa çoban çeşmesi,
  
  ne şair yaş döker, ne aşık ağlar,
  tarihe karıştı eski sevdalar.
  beyhude seslenir, beyhude çağlar,
  bir sola, bir sağa çoban çeşmesi...
• han duvarları şiiri nefistir,lezzizidr ve efsanedir...
  
  yağız atlar kişnedi, meşin kırbaç şakladı
  bir dakika araba yerinde durakladı.
  neden sonra sarsıldı altımda demir yaylar,
  gözlerimin önünden geçti kervansaraylar...
  gidiyorum, gurbeti gönlümle duya duya,
  ulukışla yolundan orta anadolu'ya
  ilk sevgiye benzeyen ilk acı, ilk ayrılık!
  yüreğimin yaktığı ateşle hava ılık,
  gök sarı, toprak sarı, çıplak ağaçlar sarı...
  arkada zincirlenen yüksek toros dağları,
  önde uzun bir kışın soldurduğu etekler,
  sonra dönen, dönerken inleyen tekerlekler...
  ellerim takılırken rüzgarların saçına
  asıldı arabamız bir dağın yamacına,
  her tarafta yükseklik, her tarafta ıssızlık,
  bu ıslakla uzayan, dönen kıvrılan yollar.
  uykuya varmış gibi görünen yılan yollar
  başını kaldırarak boşluğu dinliyordu.
  gökler bulutlanıyor, rüzgar serinliyordu.
  serpilmeye başladı bir rüzgar ince ince,
  son yokuş noktasından düzlüğe çevrilince
  nihayetsiz bir ova ağarttı benzimizi
  yollar bir şerit gibi ufka bağladı bizi
  gurbet beni muttasıl çekiyordu kendine
  yol, hep yol, daima yol... bitmiyor düzlük yine.
  ne civarda bir köy var, ne bir evin hayali
  sonunda ademdir diyor insana yolun hali,
  arasıra geçiyor bir atlı, iki yayan
  bozuk düzen taşların üstünde tıkırdıyan
  tekerlekler yollara bir şeyler anlatıyor,
  uzun yollar bu sesten silkinerek yatıyor...
  kendimi kaptırarak tekerleğin sesine
  uzanmış kalmışım yaylının şiltesine,
  bir sarsıntı... uyandım uzun süren uykudan;
  geçiyordu araba yola benzer bir sudan
  karşıda hisar gibi niğde yükseliyordu,
  sağ taraftan çıngırak sesleri geliyordu;
  ağır ağır önümden geçti deve kervanı,
  bir kenarda göründü beldenin viran hanı.
  alaca bir karanlık sarmadayken her yeri
  atlarımız çözüldü, girdik handan içeri
  bir deva bulmak için bağrındaki yaraya
  toplanmıştı garipler şimdi kervansaraya.
  bir noktada birleşmiş vatanın dört bucağı
  gurbet çeken gönüller kuşatmıştı ocağı,
  bir pırıltı gördü mü gözler hemen dalıyor,
  göğüsler çekilerek nefesler daralıyor,
  şişesi is bağlamış bir lambanın ışığı
  her yüzü çiziyordu bir hüzün kırışığı,
  gitgide birer ayet gibi derinleştiler
  yüzlerdeki çizgiler, gözlerdeki çizgiler...
  yatağımın yanında esmer bir duvar vardı,
  üstünde yazılarla hatlar karışmışlardı;
  fani bir iz bırakmış burda yatmışsa kimler,
  aygın baygın maniler, açık saçık resimler...
  uykuya varmak için bu hazin günde, erken,
  kapanmayan gözlerim duvarlarda gezerken
  birdenbire kıpkızıl birkaç satırla yandı;
  bu dört mısra değil, sanki dört damla kandı
  ben garip çizgilerle uğraşırken başbaşa
  raslamıştım duvarda bir şair arkadaşa;
  "on yıl ayrıyım kınadağı'ndan
  baba ocağından yar kucağından
  bir çiçek dermeden sevgi bağından
  huduttan hududa atılmışım ben"
  altında da bir tarih. sekiz mart otuz yedi..
  gözüm imza yerinde başka ad görmedi.
  artık bahtın açıktır, uzun etme arkadaş!
  ne hudut kaldı bugün, ne askerlik, ne savaş;
  araya gitti diye içlenme baharına,
  huduttan götürdüğün şan yetişir yarına!
  ertesi gün başladı gün doğmadan yolculuk
  soğuk bir mart sabahı... buz tutuyor her soluk
  ufku tutuşturmadan fecrin ilk alevleri
  arkamızda kalıyor şehrin kenar evleri
  bulutların ardında gün yanmadan sönüyor,
  höyükler bir dağ gibi uzaktan görünüyor...
  yanımızdan geçiyor ağır ağır kervanlar,
  bir derebeyi gibi kurulmuş eski hanlar
  biz bu sonsuz yollarda varıyoz, gitgide,
  iki dağ ortasında boğulan bir geçide
  sıkı bir poyraz beni titretirken içimden
  geçidi atlayınca şaşırdım sevincimden
  ardımda kalan yerler anlaşırken baharla
  önümüzdeki arazi örtülü şimdi karla
  bu geçit sanki yazdan kışı ayırıyordu
  burada son fırtına son dalı kırıyordu
  yaylımız tüketirken yolları aynı hızla
  savrulmaya başladı karlar etrafımızda
  karlar etrafı beyaz bir karanlığa gömdü;
  kar değil, gökyüzünden yağan beyaz ölümdü...
  gönlümde can verirken köye varmak emeli
  arabacı haykırdı *işte araplıbeli*
  tanrı yardımcı olsun gayri yolda kalana
  biz menzile vararak atları çektik hana.
  bizden evvel buraya inen üç dört arkadaş
  kurmuştular tutuşan ocağa karşı bağdaş
  çıtırdayan çalılar dört cana can katıyor
  kimi haydut kimi kurt masalı anlatıyor
  gözlerime çökerken ağır uyku sisleri
  çiçekliyor duvarı ocağın akisleri
  bu akisle duvarda çizgiler beliriyor
  kalbime ateş gibi şu satırlar giriyor
  "gönlümü çekse de yarin hayali
  aşmaya kudretim yetmez cibali
  yolcuyum bir kuru yaprak misali
  rüzgarın önüne katılmışım ben"
  sabahleyin gökyüzü parlak, ufuk açıktı
  güneşli bir havada yaylımız yola çıktı
  bu gurbetten gurbete giden yolun üstünde
  ben üç mevsim değişmiş görüyordum üç günde
  uzun bir yolculuktan sonra incesu'daydık
  bir han yorgun argın tatlı bir uykudaydık
  gün doğarken bir ölüm rüyasıyla uyandım.
  başucumda gördüğüm şu satırlarla yandım!
  "garibim namıma kerem diyorlar
  aslı'mı el almış haram diyorlar
  hastayım derdime verem diyorlar
  maraşlı şeyhoğlu satılmış'ım ben"
  bir kitabe kokusu duyuluyor yazında
  korkarım yaya kaldın bu gurbet çıkmazında
  ey maraşlı şeyhoğlu, evliyalar adağı!
  bahtına lanet olsun aşmadıysan bu dağı!
  az değildir, varmadan senin gibi yurduna
  post verenler yabanın hayduduna kurduna!
  arabamız tutarken erciyes'in yolunu
  hancı dedim bildin mi maraşlı şeyhoğlu'nu?
  gözleri uzun uzun burkuldu kaldı bende,
  dedi
  hana sağ indi ölü çıktı geçende!
  yaşaran gözlerimde her şey artık değişti
  bizim garip şeyhoğlu buradan geçmemişti...
  gönlümü maraşlı'nın yaktı kara haberi.
  aradan yıllar geçti işte o günden beri
  ne zaman yolda bir hana raslasam irkilirim,
  çünkü sizde gizlenen dertleri ben bilirim
  ey köyleri hududa bağlayan yaslı yollar
  dönmeyen yolculara ağlayan yaslı yollar!
  ey garip çizgilerle dolu han duvarları
  ey hanların gönlümü sızlatan duvarları!...
• en meşhuru olsa da en güzel şiiri han duvarları değildir. askerim şu an. yanıma aldığım 4 kitabı sayıyorum: kuran-ı kerim, safahat, han duvarları, yaş otuz beş. 12 saatlik nöbette han duvarları okumak gibisi yok. on numara şafak atıyor.