han duvarları

• yağız atlar kişnedi, meşin kırbaç sakladı
  bir dakika araba yerinde durakladı
  neden sonra sarsıldı altımda demir yaylar,
  gözlerimin önünden geçti kervansaraylar...
  gidiyorum, gurbeti gönlümle duya duya,
  ulukışla yolundan orta anadolu'ya
  ilk sevgiye benzeyen ilk acı, ilk ayrılık!
  yüreğimin yaktığı ateşle hava ılık,
  gök sarı, toprak sarı, çıplak ağaçlar sarı...
  arkada zincirlenen yüksek toros dağları,
  önde uzun bir kışın soldurduğu etekler,
  sonra dönen, dönerken inleyen tekerlekler...
  
  ellerim takılırken rüzgarların saçına
  asıldı arabamız bir dağın yamacına,
  her tarafta yükseklik, her tarafta ıssızlık,
  yalnız arabacının dudağında bir ıslık
  bu ıslakla uzayan, dönen kıvrılan yollar,
  uykuya varmış gibi görünen yılan yollar.
  başını kaldırarak boşluğu dinliyordu.
  gökler bulutlanıyor, rüzgâr serinliyordu.
  serpilmeye başladı bir rüzgâr ince ince,
  son yokuş noktasından düzlüğe çevrilince
  nihayetsiz bir ova ağarttı benzimizi
  yollar bir şerit gibi ufka bağladı bizi
  gurbet beni muttasıl çekiyordu kendine
  yol, hep yol, daima yol... bitmiyor düzlük yine.
  ne civarda bir köy var, ne bir evin hayali
  sonunda ademdir diyor insana yolun hali,
  arasıra geçiyor bir atlı, iki yayan
  bozuk düzen taşların üstünde tıkırdayan
  tekerlekler yollara bir şeyler anlatıyor,
  uzun yollar bu sesten silkinerek yatıyor...
  kendimi kaptırarak tekerleğin sesine
  uzanmış kalmışım yaylının şiltesine.
  
  bir sarsıntı... uyandım uzun süren uykudan;
  geçiyordu araba yola benzer bir sudan
  karşıda hisar gibi niğde yükseliyordu,
  sağ taraftan çıngırak sesleri geliyordu;
  agır agır önümden geçti deve kervanı,
  bir kenarda göründü beldenin viran hanı.
  alaca bir karanlık sarmadayken her yeri
  atlarımız çözüldü, girdik handan içeri.
  bir deva bulmak için bağrındaki yaraya
  toplanmıştı garipler şimdi kervansaraya.
  bir noktada birleşmiş vatanın dört bucağı
  gurbet çeken gönüller kuşatmıştı ocağı,
  bir pırıltı gördü mü gözler hemen dalıyor,
  göğüsler çekilerek nefesler daralıyor,
  şişesi is bağlamış bir lambanın ışığı
  heryüzü çiziyordu bir hüzün kırışığı,
  gitgide birer ayet gibi derinleştiler
  yüzlerdeki çizgiler, gözlerdeki çizgiler...
  yatağımın yanında esmer bir duvar vardı,
  üstünde yazılarla hatlar karışmışlardı;
  fani bir iz bırakmış burda yatmışsa kimler,
  aygın baygın maniler, açık saçık resimler...
  
  uykuya varmak için bu hazin günde, erken,
  kapanmayan gözlerim duvarlarda gezerken
  birdenbire kıpkızıl birkaç satırla yandı;
  bu dört mısra değil, sanki dört damla kandı
  ben garip çizgilere uğraşırken başbaşa
  raslamıştım duvarda bir şair arkadaşa;
  
  "on yıl ayrıyım kınadağı'ndan
  baba ocağından yar kucağından
  bir çiçek dermeden sevgi bağından
  huduttan hududa atılmışım ben"
  
  altında da bir tarih. sekiz mart otuz yedi...
  gözüm imza yerinde başka ad görmedi
  artık bahtın açıktır, uzun etme arkadaş!
  ne hudut kaldı bugün, ne askerlik, ne savaş;
  araya gitti diye içlenme baharına,
  huduttan götürdüğün şan yetişir yarına!
  
  ertesi gün başladı gün doğmadan yolculuk
  soğuk bir mart sabahı... buz tutuyor her soluk
  ufku tutuşturmadan fecrin ilk alevleri
  arkamızda kalıyor şehrin kenar evleri
  bulutların ardında gün yanmadan sönüyor,
  höyükler bir dağ gibi uzaktan görünüyor...
  yanımızdan geçiyor ağır ağır kervanlar,
  bir derebeyi gibi kurulmuş eski hanlar
  biz bu sonsuz yollarda varıyoz, gitgide,
  iki dağ ortasında boğulan bir geçide
  sıkı bir poyraz beni titretirken içimden
  geçidi atlayınca şaşırdım sevincimden
  ardımda kalan yerler anlaşırken baharla
  önümüzdeki arazi örtülü şimdi karla
  bu geçit sanki yazdan kışı ayırıyordu
  burada son fırtına son dalı kırıyordu
  yaylımız tükenirken yolları aynı hızla
  savrulmaya başladı karlar etrafımızda
  karlar etrafı beyaz bir karanlığa gömdü;
  kar değil, gökyüzünden yağan beyaz ölümdü...
  gönlümde can verirken köye varmak emeli
  arabacı haykırdı "işte araplıbeli!"
  tanrı yardımcı olsun gayrı yolda kalana
  biz menzile vararak atları çektik hana.
  
  bizden evvel buraya inen üç dört arkadaş
  kurmuştular tutuşan ocağa karşı bağdaş
  çıtırdayan çalılar dört cana can katıyor
  kimi haydut kimi kurt masalı anlatıyor
  gözlerime çökerken ağır uyku sisleri
  çiçekliyor duvarı ocağın akisleri
  bu akisle duvarda çizgiler beliriyor,
  kalbime ateş gibi şu satırlar giriyor:
  
  "gönlümü çekse de yarin hayali
  asmaya kudretim yetmez cibali
  yolcuyum bir kuru yaprak misali
  rüzgarın önüne katılmışım ben"
  
  sabahleyin gökyüzü parlak, ufuk açıktı
  güneşli bir havada yaylımız yola çıktı
  bu gurbetten gurbete giden yolun üstünde
  ben üç mevsim değişmiş görüyordum üç günde
  uzun bir yolculuktan sonra incesu'daydık
  bir han yorgun argın tatlı bir uykudaydık
  gün doğarken bir ölüm rüyasıyla uyandım
  başucumda gördüğüm şu satırlarla yandım!
  
  "garibim namıma kerem diyorlar
  aslı'mı el almış haram diyorlar
  hastayım derdime verem diyorlar
  maraşlı şeyhoğlu satılmış'ım ben"
  
  bir kitabe kokusu duyuluyor yazında
  korkarım yaya kaldın bu gurbet çıkmazında
  ey maraşlı şeyhoğlu, evliyalar adağı!
  bahtına lanet olsun aşmadıysan bu dağı!
  az değildir, varmadan senin gibi yurduna,
  post verenler yabanın hayduduna kurduna!
  
  arabamız tutarken erciyes'in yolunu,
  "hancı, dedim, bildin mi maraşlı şeyhoğlu'nu?"
  gözleri uzun uzun burkuldu kaldı bende,
  dedi:
  "hana sağ indi ölü çıktı geçende!"
  
  yaşaran gözlerimde her sey artık değişti
  bizim garip şeyhoğlu buradan geçmemişti...
  gönlümü maraşlı'nın yaktı kara haberi.
  
  aradan yıllar geçti, işte o günden beri
  ne zaman yolda bir han raslasam irkilirim,
  çünkü sizde gizlenen dertleri ben bilirim
  ey köyleri hududa bağlayan yaslı yollar
  dönmeyen yolculara ağlayan yaslı yollar!
  ey garip çizgilerle dolu han duvarları,
  ey hanların gönlümü sızlatan duvarları!...
  
  faruk nafiz çamlıbel
• ayrıca şiirin rap tarzında yorumlanmaya ne kadar müsait olduğuna dikkat çekmek gerekir.
• rivayete gore faruk nafiz camlibel in yasadigi(beyoglu taraflarinda galiba)yasadigi han odasindan cikmadan (yani istanbulda) yazdigi bir siir...
  edebiyaztimizda 5 hececilerin onderlerinden faruk nafiz camlibelin
  aa
  bb
  cc
  kafiyesiyle yazdigi guzel bir siir....
• faruk beye ve bu şiire ilham veren duvarların sahabı niğde'deki öküz mehmet paşa kervansarayı'dır.. lakin şimdilerde, medeniyetin porselen dişleri arasında yıkılmak üzere salınıyor imiş bu duvarlar, neylersiniz ki..
• (bkz: devekusu kabare) (bkz: aşk olsun)
• (bkz: siir okumaya calisan robot)'un okurken sapittigi siir
• "on yıl ayrıyım kınadağı'ndan
  baba ocağından yar kucağından
  bir çiçek dermeden sevgi bağından
  huduttan hududa atılmışım ben"
  
  "gönlümü çekse de yarin hayali
  asmaya kudretim yetmez cibali
  yolcuyum bir kuru yaprak misali
  rüzgarın önüne katılmışım ben"
  
  "garibim namıma kerem diyorlar
  aslı'mı el almış haram diyorlar
  hastayım derdime verem diyorlar
  maraşlı şeyhoğlu satılmış'ım ben"
  
  dizelerini okuduktan sonra "vay be erkin baba, sana o şiiri veren memur var ya, arağın allahının yapmış, seni de keklemiş, yoksa sen aldın da ööle gariban bi memurundu fln diye mi yutturdun bize, yok canım niye yapasın ki ööle bişey? yapar mısın ki?" düşünmeme sebep olan faruk nafiz çamlıbel şiiri. (bkz: memurum ben)
• lisedeyken hizli okuma teknikleri dersinde verilen odevi hazirlamayan arkadaslara ceza olarak ezberletilen, onlari hayata kusturen edebiyat saheseri. sadece 4 beyit bile insani hayata kusturur, ezberlenirse de asla unutulmazmis..
• lisedeyken edebiyatcı orchonun şubat tatilinde ezberletip sözlü yaptığı şiir. ama chok güzeldi, bir zevkti.
• lise 2 edebiyat dersinde islenen ilk konu olmasindan midir yoksa siire karsi olan antipatiden midir bilemiyorum, direk olarak es gectigim, ama sinavina calisirken beni oldukca etkileyen, konusu, konusunun gelisimi ve uyumuyla koparan siir.. hic siir sevmememe ragmen istisnai durumunu korumaktadir.. ezberlemesi cok zor olsa da;
  karlar etrafi beyaz bir karanliga gomdu,
  kar degil, gokyuzunden yagan beyaz olumdu
  dizeleri bazen akla gelir, keske kalanini da hatirlasak diye dusundurtur..