my own private idaho

• tarnationı izledikten sonra izlediğim ve beni deliye döndüren film. tarnationın executive producerı olan gus van sant bey sanki jonathan caouettemiş ve kendi yaşadıklarını bir otobiyografik film olarak değilde, arada sanki bir modern shakespeare uyarlaması (bkz: baz luhrmann) izliyormuşsunuz hissine kaptıran fazlasıyla teatral bir film yapmış aynı hikayeden sanki. iki film arasında bu kadar paralellik olması beni gerçekten çileden çıkarttı, inanamadım izledikçe. anne olayı, annenin dans etme olayı, annenin hafif deli olması olayı, uzaklarda olan bir baba. sonunda acaba jonathan caouette de norkoleptik midir diye düşüneyazdım hatta ve hatta. tabi filmi izlerken river phoenixin alametini biliyor olmak da garip bir his uyandırıyor insanın içinde.