amalia rodrigues

• kendisine verilen fadonun kraliçesi ünvanini tüm varligiyla haketmis, 99 yilinda hakkin rahmetine kavusmus sanatçi. edith piaf nasil fransa'nin sembolü olduysa, amalia rodrigues de portekiz için ayni sey olmustur, öyle ki, "portekiz'in sesi" ona yakistirilmis ikinci bir ünvandir.
  amalia'nin fakirlik ve çaresizlikle dolu çocukluk günleri fado'nun tüm unsurlarini barindirmaktadir. kendi yaradilisinin da hep melankoliye yatkin oldugu, üstelik daha çocuklugundan itibaren bir ölüm saplantisi oldugu söylenir.
  çocuk yasta annesi ve kardesleriyle lizbon limaninda meyve ve hediyelik esya satarken söyledigi sarkilarla fark edilmis, bundan sonra da ailesinin karsi çikmasina ragmen gece klüplerinde, tavernalarda çalisarak daha yirmisine gelmeden büyük üne kavusmustur.
  1940'lardan sonra gittikçe yükselen bir kariyere imzasini atmis; tiyatrolar, filmler, dünya çapinda konserler hayati olmus, genis hayran kitleleri edinmistir kendine. salazar diktasi altinda portekiz dünyaca dislanirken amalia basariyla elçilik yapmistir.
  hep siyahlar giyerek çikmistir sahneye. son sahne performansiysa 98'deki lizbon expo fuarinin açilisindadir.
  her türlü aciyi ifade edebilen inanilmaz güzellikte, berraklikta mezzo-soprano bir sesi vardir. "i don't sing fado, it sings in me" diyerek bir his insani oldugunu tekrar kanitlamistir. severek dinler, biz de his oluruz.