ninotchka

• ernst lubitsch'in 1939'da çevirdigi amerikan filmi. greta garbo, sovyet hükümetinin, büyük düşes swana'nin -her kim ise artık- devrim sırasında el konan mücevherlerini satmak için paris'e gönderdigi gizli ajan ninotchka rolündedir. ajan gizli olmasına gizlidir ama stalin'vari bir üniformasi vardır üzerinde, maşallah erkek gibidir, aklını devrime adamıştır, vucudunun ise farkında bile degildir. paris'te görmek istedigi ilk sey "büyük sanayi ürünü, teknoloji zaferi" olan olan eiffel kulesi, paris hakkında ögrenmek istedigi ilk sey ise, şehrin nasıl ısıtıldıgıdır. (gerçi annem de versailles'i gezerken benzer bir soruyu bana sormustu ama onun durumu baskaydı). kendisinin tam tersi ; erkek, sefa meraklısı, kapitalist kafalı -ne demekse- melvyn douglas ile tanısır gizli ajanımız ve… keşifler başlar. ikisinin bir aksam yemegi sahnesi vardır ki, "paris'in bir yarısı diger yarısına iyi aksamlar dilerken", gece yarısının nasıl gececegini tahmin etmek güç olmaz.
  
  ernst lubitsch greata garbo'yu gülmeye ikna etmistir bu filmde. gerçek hayatta, o muhtesem haline hiç yakışmayacak bir gariplikte gülen, bu yüzden de filmlerde gülmekten kaçınan greta garbo bu filmde gülmüş, o gülüş de hayatında hiç gülmemiş olan ninotchka'ya pek yakışmıstır. (ama greta garbo işi sağlama almak için dublaj yaptırmıs o gülüs sahnesinde, zira garip sesler de çıkarıyormus kendisi, gülerken)..
  
  bu komedi gibi duran filmde stalin sovyetlerinin, animal farm'i andırır bir tahlili vardır. sonuçta olan olmus, ninotchka kadınlıgını, ya da insanlıgını^* keşfetmıştir. darısı tüm ninotchka'larin basına^**.