interiors

• elbet bir ingmar bergman'a saygı duruşu film. ama işin tuhaf yanı refere edilen höstsonaten '78in ekim ayında vizyona girmişken, bu film ağustos'ta rapsodi yapıyordu. bazı açılardan, bu iki filmin paralelliğinden bahsedilebilir ancak gerçekçi değil. viskningar och rope daha uygun bu açıdan. gelgelelim filmin son karesi/afişi -spoiler değil burası babuş- bergman'ın imzası haline gelmiş yüz çekiminden oluşurken; sahne bana en çok skammen'i hatırlattı.
  
  açık kahve-gri tonları ve en çok da dönemin amerikan b-filmlerine hatırlatan görselliğinden kasvet kasarken, senaryodaki zıtlıkların da hafiften yüzeysel kaldığını da itiraf etmek gerek. elbet entel camianın, woody allen'ın da dahil olmasıyla eğlenceli geyiklerini, partilerini, klişelerini değil: parti öncelerini ve karanlık/boğucu yüzünü anlatmaya çalışmış. hangi filmiydi tam hatırlamıyorum, manhattan olabilir; orada orgazm olamayan bir kadın vardı. o filmde ona laf sokuyordu ve fakat bu filmde onu olmasa da, onun gibileri inceliyor. filmin dram boyutu da burada başlıyor zaten.
  
  son söz: hannah and her sisters buzlukta unutulmuş ve sonra buz kısmen erise bile tadı farklılaşmış halidir.