vargtimmen

• modernist bergman'ın zamanının ötesinde filmi. persona'ya göre daha deneysel bir hikaye yapısı var. nihayetinde bildiğimiz bergman close upları ve mizansen kompozisyonları yine var, sven nykvist de cabası. ancak bu sefer merkezde erkek var. ayrıca gotiğe^* atfedilen senaryo ve atmosfer de olcukça dikkat çekici.
  bergman zaman zaman gerçekle hayal arasına çizgi çekmeye bile zahmet etmemiş ki bu da filmin seyrini bir hayli zorlu hale getirebiliyor. ancak yine de bu bir bergman filmi ve en azından bir kaç tane enfes plan barındırmakta.
  
  mesela '1 dakika' sahnesi: burada ressam bir dakikanın uzunluğundan bahsederken bergman zaman kavramını saati göstererek değil de tık tak sesleriyle veriyor ve hakikaten zaman beklenen etkisini yapıyor. ayrıca bu planda öyle güzel bir kompozisyon var ki erkek kameraya daha yakın ve boynu bükük olarak durmakta, belli ki bir sıkıntısı var; kadın ise biraz uzakta olaylardan bihaber bir şeyler anlatıyor. burada ve filmin genelinde de vurguladığı üzere bergman biraz da bu değişimi anlatıyor yani kadın zamanla sevdiği ve beraber yaşadığı erkek gibi mi oluyor? o yüzden mi onunla aynı hayalleri görüyor? malum son planda da yine kadın var, bergman sanki meseleyi oraya bağlamak istiyor.
  
  bu arada lynch'in de en sevdiği filmlerden olduğunu söylmeden geçmeyelim de varın üzerindeki etkisini siz düşünün. bilhassa (bkz: eraserhead)