bağ kurmak

• yoga kelimesi “yuj” kökünden gelir; yoga kavramı birleşmek, bir araya getirmek anlamına ulaştırır bizi. bunu hem bedenle bağ kurarak bir olmak, bütüne ulaşmak bağlamında düşünebiliriz, hem de dış dünyayla, çevreyle. dikkati bedende tutmanın faydasını görürüz; dikkatimizi herhangi bir beden parçasına yönlendirip onunla bağ kurarız, etrafındaki kısımlarla halihazırda varolan bağını algılarız (elin hareketinin dirseğe, kolun hareketinin omuz eklemine etkisi gibi); öncülünün, ardılının harekete (sabırsız bir tavır harekete gölge gibi eşlik edecektir) etkisini görürüz. beden parçalarının her birininin adı ve işlevi farklı, anlatırken -dirsek dediğimde spesifik bir alandan bahsettiğim gibi- bölüp parçalamak işimizi kolaylaştırsa da, nihayetinde hiçbir parça bedenden ayrı düşmüyor. aynı şekilde, her birimizin adı, varoluşu ayrı olsa da, dikkatimizi etrafımızdakilere -insanlara, nesnelere hatta olaylara- verdiğimizde de, bağ kurma pratiği yapmış oluyoruz; nihayetinde dünyadan ayrı düşemiyoruz.
  
  başta söylediğime geri döndüğümde, şöyle bir düzeltmeye ihtiyaç duyduğumu fark ediyorum: aslında herhangi bir şeyi birleştirmek üzerine tasarrufumuz söz konusu değil -kopan bir uzvu yerine dikmiyoruz neticede- yalnız, ayrı düştüğünü sandığımız şeylerin aslında çok uzağa düşmediğini, bizim öyle olduğunu sanma yanılgısına düştüğümüzü görüyorum.
  
  sabahın köründe anlattığım bu serin hikayeye bakmayın, ağzımdan hepimiz biriz cümlesinin çıktığı olmamıştır. işte, pratik bu yüzden önemlidir.