aile

• ilk sınav. o sınavı geçmek için bağımsızlaşmak ve belli bir yaşa veya deneyime ulaşmak gerek. kimse bilerek isteyerek suçlamaz ailesini, ya da ailesi ona illa ki kötü gelmemiştir. ama güzel anılar birikmedi mi hep kötünün hesabı sorulur.
  
  onu da geçtim, çok net aile sınavlarından biri ensesttir, çokça toplumda kabul görmeyen, görülmek istenmeyen. bir çocuğun hayata bakışını bu kadar etkilemeye ne hakkınız var?
  
  bir küçüğü istismara sessiz kalmaktır. sessiz kalmak ve aynı zamanda bunu ona reva görmek çok daha farklıdır. psikolojik savaş vardır ailenin içerisinde.
  
  iç güdünün normalde çocuğu koruması gerekirken onu korumamak veya korumaktan da ziyade onun acı çekmesini izlemek ne yazık ki ceza ile de terbiye edebileceğiniz bir şey değildir.
  
  aile yapıları giderek değişmekteyse de insan bilinci değişmedikçe benzer olayların yaşanacağını kabul etmek gerekir. hiçbir toplumun uygun bulmadığını, bir başka ilkel toplum ayin olarak bile görebilir. ama özünde insanın ilkel bir varlık olduğunu ve zihni kontrol edemediğinde bu ilkelliğini sürdürdüğünü kabul etmek gerekir.
  
  insanlar durduk yere panik atak geçirmiyor ya da ağlama krizlerine girmiyorlar. hiçbir şey durduk yere olmuyor. ama seni hayata hazırlamasın umduğun aile tarafından güvensizlik yaratılması küçük çocukların giderek sürüklenmesine yol açıyor.
  
  aile çok kutsal (!)
  
  kutsal kelimesini şuna yontar isek, senin tüm hayatını etkileyen bir büyü gibi kutsal iyi de olabilir kötü de ve bunu sen seçmedin, ha seçtiğini iddia edenler de var. her ruh kendi sınavını seçermiş. ok.
  
  ama o ruh sonra tüm topluma etki eden bir hal aldığında, buna kutsal demek, kötü mü iyi mi diye tartışmaya yol açar.