soluk soluğa

• ahmet tellinin bir şiiri
  
  büyük aşklar yolculuklarla başlar
  ve serüvenciler düşer bu yollara ancak
  
  onlar ki dünyanın son umudu
  soyları tükenen birer çılgındırlar
  
  ama yaşarlar dünyanın dört bir yanında
  ölümle alay ederler sanki
  
  nerde beklenirse ordaydılar
  bir kez bile gecikmediler ömür boyu
  
  neydi onları ordan oraya
  savurup duran şey
  
  onları daima yalnız kılan
  neydi bu yaşam denilen gürültüde
  
  her dilden bir adları vardı onların
  ama hiçbir ülkenin kimliğini taşımadılar
  
  sarışındılar belki de esmer
  yani birçok yüzün bileşkesi
  
  ne altın arayıcısıydılar
  ne de aylak bir gezgin
  
  vurulup düşseler de her kuşatmada
  serüvencidir onlar ve hiç ölmezler
  
  ki onlar hep yalnızdır ve her nasılsa
  bulurlar heder olmanın bir yolunu
  
  onlar ki bu dünyada
  kahraman olmaya mahkumdurlar
  
  sislenen anılar kaldı bize onlardan
  renkleri bozulup duran solgun anılar
  
  nasıl yazmalı ki silinip gitmesin
  bulutlar gibi çekilmesin gök boşluğuna
  
  bileği güçlü ve gözüpek avcılar mıydı
  onları kuşatıp yeryüzü cennetinden atan
  
  yoksa kendini tüketen hüzünler miydi
  vurulup düştükçe ışığını karartan
  
  o serüvenlerin günlüğü tutulmadı
  yazılmadı o insanların destan şiiri
  
  parça parça ettirilseler bir kartala
  (ki sanırım böyle oldu sonları)
  
  fışkırır yüreklerinden
  başarısız ihtilallerin yangınları
• (bkz: teoman)ın son albümü (bkz: gönülçelen) deki şarkılardan biri..fena diil işte..
• konuşacağım uyusan da
  tek bir kelime bile duymasan da
  biterken bir zamanlar
  çok sevdiğimiz bu hikaye^*
  
  dokunuyorum ellerine
  aralanmış bacaklarına
  eğilip ıslak ağzına^*
  ağzımı dayıyorum son kez^*
  
  soluk soluğa
  
  saçların darmadağın
  iç çamaşırların odaya saçılmış
  dün ağladıktan sonra
  makyajın yastığına akmış
  
  uyandırmadan seni
  sıyırıp üstünden herşeyi
  terden ıslak vücudumu
  vücuduna dayıyorum son kez ^*
  
  soluk soluğa
  
  artık çok üzmüyor beni
  hiç bir şey hissetmiyorum hatta
  bir kaç anı sadece onlar da
  silinir nasılsa zamanla^*
  
  bırakmıştım uzun zamandır
  ama ihtiyacım var şu anda
  bazen bir içki şişesi
  yaşam destek ünitesi
  
  bu kez gerçekten giderken
  gerçekten terkederken
  sana kapıyı çekerken
  uzun uzun bakıyorum son kez
  
  soluk soluğa
• yine ahmet tellinin ayni isimli diger bir siiri;
  " hep yanıldı ve yenilgilere uğradı
  ama atıldı yine de serüvenlere
  vakti olmadı acıların hesabını tutmaya
  durup beklemeye, geri dönmelere vakti olmadı.
  
  yangınlarla geçti ömrü ve hep yalnızdı
  - ki onlar daima birer yalnızdılar
  
  nerde doğmuştu ve ne zaman kopup
  gitmişti o kentten anımsamıyor artık
  hangi sokaktaydı ilk sevgili ve hala
  sürüp gider mi ilk öpüşmenin esrikliği
  gizlice buluşmaya gelen ve ölürcesine
  korkular geçiren o kız nerededir şimdi
  sensiz olursam yaşayamam diyen
  o liseli kız hangi kentte kaldı
  ve o sarışın
  o afeti devran bekler mi hala
  atlas yataklara sererek yaşamanın anlamını
  
  üşüten bir acıydı belki her ayrılık
  her yolculuk yangınların başladığı yereydi
  ama vakti olmadı hesabını tutmaya
  aşkların, ayrılıkların ve acıların
  
  istese de kalamazdı vakti gelince
  geyik sesleri yankılanınca yamaçlarda
  yürek burkulması ve hüzün ve keder
  aralıksız doldururdu acıların bohçasını
  dudaklarında öpüşlerin gül esmerliği
  içinde kıpırdanıp durur ufuk çizgisi
  ay bile soğuktur o zaman
  bir buz parçasıdır
  çaresiz çıkılacaktır o yolculuklara
  ki bir ömrün karşılığıdır serüvenler
  
  biraz da serüvendi yaşamak
  belki yatkındı büyük yolculuklara
  ki serüvenler daima büyük aşklar
  ve büyük yolculuklarla başlar
  
  anıları aşkları ve bir kenti
  bırakıp gidebilirdi apansız
  apansız başlardı yolculuklar
  hangi saatinde olursa günün
  ve hep kar yağardı nedense
  durmadan kar yağardı yol boyunca
  ve nasılsa yok olup giderdi hüzün
  kent görünmez olunca arkada
  ne bir veda sözcüğü dökülürdü dudaklarından
  ne de dönüp bakardı geriye bir kez olsun
  
  ne zaman yollara düşse biterdi acılar
  gül yüzlü sular fışkırırdı toprağın karnından
  kavaklarsa oynak bir çingene kızı
  her kıpırdanışında açılıverir uzun ince bacakları
  
  mekan tutmak ve her akşam aynı ufukta
  güneşin batışını seyretmek ölümdür biraz
  ölümdür biraz hep aynı yatakta
  aynı kadınla sevişerek sabaha varmak
  kitapları hep aynı raflara sıralamak
  aynı eşyayı kullanmak eskimektir biraz
  soluk soluğa yaşamalı insan
  her sabah yeni bir şeyler görebilmeli
  ve cehenneme dönse de bir ömür
  mutlaka bir şeyler değişmeli her/gün
  
  ey o büyük yolculukların ürperten heyecanı
  okyanus dalgalarının sesleriyle dol bu ömre
  ölüme ve aşka durmadan kement atan
  serüvenlerle geçsin yaşamak
  
  buz tutmuş bir dünya ortasında
  yollara düşerdi o hep aynı ıslıkla
  önünde dağlar, uçurumlar
  sarsılan gök, yarılan toprak
  çelik uğultularla burgaçlanırken
  yaşamak işte öylesine kucaklardı onu
  ve her nasılsa keklik sekişli
  bir aşkın sevinci dolardı yüreğine
  çıkarıp atardı o zaman deli bir ırmağa
  ne kalmışsa bir önceki serüvenden
  
  soluk soluğa yaşadı kentleri, aşkları
  bağlanacak kadar kalmadı hiçbirinde
  pervasız bir acemi, bir çılgın
  soyu tükenen bir bilgeydi belki de...
  
  o yalnız kaybetmesini öğrendi ömründe
  avucundan dökülen kum taneleriydi her şey
  ne bir serseriydi ne de yılgın bir savaşçı
  ama kendi kafasıyla düşünen ve hakkında
  ölüm fermanları çıkartılan biriydi belki
  sevince deli gibi severdi
  pervasız severdi sevince
  dövüşmek ancak ona yakışırdı
  ona yakışırdı aşklar ve yolculuklar
  yoktu bağlandığı herhangi bir şey
  bulutlar gibi çekilip giderdi seslerin arasından
  
  ne bilir ömrün değerini bir çılgın
  yalnızca kendini yaşamayı nereden bilebilir
  ve başarısız eylemler çağında o
  kaçabilir mi binlerce kez ölmekten
  
  yerleşik yargıları olmadı hiç
  kurmadı güzel gelecek düşleri
  nerede bir yangın, nerede tehlike
  o mutlaka oradaydı birdenbire
  dinsizdi, özgür sayılırdı belki
  ama bağlanmazdı özgürlüğe de
  hiçbir yerde yeterinden çok kalmadı
  beklemedi anılar sarnıcının dolmasını
  şikayetsiz yaşadı yaşadığı her günü
  yoktu yüreğinde pişmanlıkların izi
  
  ayrıntıların izi kalmamış artık
  üst üste yaşanmakta ayrılıklar
  ve bir bulut gibi sıyrılıp gidilmiştir
  dağların, denizlerin üzerinden
  
  geride kalan ne varsa soluktur şimdi
  titreyen kandiller gibi sönmek üzeredir
  o eski konaklar gibidir anılar
  gül bahçeleri, sessiz koru ve orman
  belki sağanak boşanır apansız
  yüzyıllık bir yağmur başlar
  ve sinsi bir hastalığa dönmeden alışkanlıklar
  yok olup gider her şey, belki kül olur
  
  hırçın bir okyanustur yürek
  dar gelir ufuk ve mutluluklar çevreni
  anılarsa birer çıban izidir
  yaşanmaz onların ölgün gölgesinde
  
  durgun bir su gibi aktı mı yaşamak
  ve zaman uysal bir kısrak gibi dinginleşti mi
  anısız kalınmıyor artık ne yapılsa
  kuşatıyor yolları, aşkı ve ömrü
  bekleyişleri kemiren çakal sesleri
  oysa bütün köprüler yakılmalı ayrılık vakti
  ve herhangi bir şeyle eşit olmaksızın
  yollara düşülmeli habersiz ve sessiz
  çürük bir diş gibi kanırtıp kentleri
  dünyanın ağzını kanlar içinde bırakmalı
  
  bir ömrün olgunlaştıramayacağı
  acemilikler toplamı ve bir çılgın
  boyun eğmedi kendine bile
  seçme zorunda kalmadı yaşamayı
  
  nasıl bağlanmadıysa yere ve zamana
  bağlanmadı kendine de ömür boyu
  dağlara tırmana atlar gibi
  soluk soluğa yaşamak istedi dünyayı
  bir şahin gibi bulutlara kurdu
  dumanlı sevdaların yörük çadırını
  sıradan bir gezgin değildi hiç
  dövüşür gibi yaşadı yolculukları
  belki korkusuz sayılmazdı büsbütün
  korkardı korkulara düşmekten zaman zaman
  
  ve bütün gemileri yakıp
  yollara düşerdi o hep aynı ıslıkla
  mutlu muydu, hiç düşünmedi böyle şeyleri
  umutlardansa nefret etti daima
  
  hep yanıldı ve yenilgilere uğradı
  ama atıldı yine de serüvenlere
  
  pervasız bir acemi
  soyu tükenen bir bilgeydi belki de
  
  ama bir şey vardı yine de
  başarısız ihtilallerden kendine kalan "
• azalarak bitişin ve terkedişin hikayesi... defalarca denenen ama bu kez gerçekten yapılan. uyanıkken ona söylemek istediklerini söyleyemeyen bencilin gitmeden önce son kez yaptıklarını anlatan teoman şarkısı.^*
• bu şarkıyı dinlerken sanki adam nefes nefese'yi almış da yavaşlatıp soluk soluğa yapmış gibi geliyor kulağıma. nakaratında "nefes nefese, nefes nefese" yerine "soluk soluğa, soluk soluğa" demiş de bu şarkı olmuş. zaten alışkınız teoman'ın birbiriyle ilintili postmodern şarkı sözlerine; dilinin ucuna konan kar taneleri bir o şarkıda bir bu şarkıda çıkar karşımıza, bardaki zamparayı sonraki albümde yeniden dinleriz.. "sosyolog işte" diyerek kestirip atıyorum!
• cevat çapan şiiri:
  
  uzun, karanlık bir çığlığın ardına düşebilir insan,
  titrek, eğri büğrü bir yazının çağrısına da uyar.
  bırakır herşeyi döner-
  aşk bir buluşmadır çünkü,
  her zaman gecikmiş bir buluşma.
  
  bitmeyen bir kavuşmadır da aşk-
  araya her zaman bir şeyler girer;
  bazen kendi sevincinin kanat gölgesi,
  bazen nabzın hızı, yüreğin titreyişi,
  tüylerin telaşıyla besleniyor gibidir-
  araya her zaman bir şeyler girer;
  çalışma saatleri, karşılıksız sorular.
  nereden bilebilir insan
  bunlarının hepsinin de aşk olabileceğini?
  
  çoğu kez aldatıcıdır da.
  bakarsın, herkes onun askeri, onun şehidi.
  oysa aşk hiç bir zaman bir yarış değildir ki.
  bu yüzden yanılır hep
  sayın muhbir vatandaş, köftehor okur, arsız yetkili.
  sararmış bir fotoğraf olarak da çıkabilir karşına,
  borulu bir fonugraf kılığıyla da.
  bakarsın, ona da dadanmış
  gündelik hayatın sosyolojisi.
  
  yeniden duyulur bazen o uzun ve karanlık çığlık.
  çağıran o titrek yazı yeniden belirir-
  çünkü aşk en eski köprüsüdür balkanların, en eski.
• dokuzuncu nesil çaylak.
• 11 dakikalık hüzün deryası. nefes almakta zorlandıran. "bu ne biçim bi hayat" dedirten. en neşeli anında bile kötü hissetmeni sağlayacak eser^*.
  
  büyüksün ahmet telli
• haziranda ölmek zor albümü şaheseri.
  
  onlar ki dünyanın son umudu
  soyları tükenen birer çılgındırlar.