geyikli gece

• turgut uyar'ın kendi yalnızlığını gizlemeyen şiiri. turgut uyar ve aslında ondan önce insan, yabancılaşmayı kırmaya yönelik hamlelerde bulunmak yerine; her ne kadar "korkmayın" diye telkinde bulunsa da korkar, geri çekilir, umutsuzluğa kapılır ve kendine yönelir; kendi yalnızlığına, acısına, hüznüne… uyar'ın şiirlerindeki yalnızlığın, sertelen yaraların, kavuran acıların ve üst boyuttaki umutsuzluğun kaynağı da tam da burada yatmaktadır; bir başka ifade ile insanı tanıdıkça ona uzak düşmesindedir. öyle ki insana olan bu mesafe kendisini, geyikli gece şiirinin en son dizesinde "uzanıp kendi yanaklarımdan öpüyorum." diyerek dışa vurur. bu durumu salt geyikli gece şiiri ile sınırlamak da yanlıştır; çünkü uyar'ın tüm şiirlerinde bu kendi yanaklarını öpme halinden veya kaçışından bir parça da olsa bulunmaktadır.