masalların masalı

• bazı şiirler vardır dostlar. ömrümüze yayılan şiirlerdirler. hayatımızın her döneminde farklı bir yankısı, yansıması vardır. o şiiri hayatımıza tuttuğumuzda bambaşka renkler yansır kristalinden. böyle şiirler biriktirdim hayatım boyunca. bir kenara koydum. farklı zamanlarımda, hayatımın farklı dönemlerinde okumak için.
  şiir dünyamın ölümsüz dervişi, güzel bakışlı, güzel yüzlü şairim nazım hikmet'in böyle şiirleri var. bunlardan biri "masalların masalı" adını taşıyor.
  bu şirii ezbere bildiğimi bilmiyordum. ta ki, çakırkeyflikle sarhoşluk arasındaki o ince çizginin üzerinde düzgün biçimde yürümeye çalışırken, masadakilerden biri "hadi bize bir şiir oku" diyene kadar... bir müddettir sessiz duruyordum. ve aklımdan bu şiir değil de, bu şiire yakışan şeyler geçiyordu. öyle şiir oku dendiğinde okuyan, şarkı söyle dendiğinde söyleyen bir adam da değildim hani. okuyayım dedim. sonra başladım. "su başında durmuşuz çınarla ben" diye. ah çınar'ım. canım oğlum. o zamanlar nereden bilecektim ki yıllar sonra bir oğlum olacak, adı çınar koyulacak.
  şiiri ilk dizesinden okumaya başladım. ve sanki, hiç bilmediğim bir sebeple, bu şiiri bir şekilde bitireceğime inanmıştım. şiir su gibi akıp gidiyordu. ben anlatırken kendimden geçiyordum. şiir bitmiyordu. çevremdekilerin farkında değildim. olan bitenin farkında değildim. neredeydim, ne yapıyordum farkında değildim. sadece şiirin tadını çıkarıyordum. şiiri bir tekerleme gibi takır takır söyledim, anlattım, okudum... şiir bitti, bittiğine şaşırdım.
  sonra bu şiiri bir daha asla sesli okumadım.