non merci

• cyrano
  
  ya ne yapmak lazımmış?
  sağlam bir dayı bulup çatmak sırnaşık gibi,
  bir ağaç gövdesini, tıpkı sarmaşık gibi,
  yerden etekleyerek velinimet sanmak mı?
  kudretle davranmayıp hileyle tırmanmak mı?
  istemem eksik olsun! herkes gibi, koşarak,
  yabanın zenginine methiyeler mi yazmak?
  yoksa nâzırın yüzü gülecek diye bir an
  karşısında takla mı atmak lazım her zaman?
  istemem eksik olsun! ricaya mı gitmeli?
  kapı kapı dolaşıp pabuç mu eskitmeli ?
  yoksa nasır mı tutsun sürünmekten dizlerim?
  yahut eğilmekten mi ağrısın ötem berim?
  istemem eksik olsun! tazıya tut, tavşana
  kaç mı demeli? belki kaz gelir diye bana
  tavuk mu göndermeli? yoksa bir fino gibi
  susta durmak mıdır ki, acep en münasibi?
  istemem eksik olsun! bir kibar salonunda
  kucak kucak dolaşıp boy atmak ve sonunda,
  marifet şi're koyup kameri, yıldızları,
  aşka getirmek midir, evde kalmış kızları ?
  istemem eksik olsun! yahut şan olsun diye,
  meşhur bir kitapçıya giderek, veresiye
  şiir mecmuası mı hastırmalı? istemem
  eksik olsun! acaba bulup bir alay sersem
  meyhane köşesinde dahi olmak mı hüner?
  istemem eksik olsun! bir tek şiirle yer yer
  dolaşıp da herkesten alkış mı dilenmeli?
  istemem eksik olsun! yoksa bir sürü keli
  sırma saçlı diyerek göğe mi çıkarmalı?
  yoksa ödüm mü kopsun bir allahın aptalı
  gazeteye bir tenkit yazacak diye her gün?
  yahut sayıklamak mı lazım: "adım görünsün
  aman! " diye şu meşhur mercure ceridesinde ?
  istemem eksik olsun! ve ta son nefesinde
  bile çekinmek, korkmak, benzi sararmak, bitmek,
  şiir yazacak yerde ziyaretlere gitmek,
  karşısında zoraki sırıtmak her abusun.
  eksik olsun istemem, istemem eksik olsun!
  fakat, şarkı söylemek, gülmek, dalmak hülyaya,
  yapayalnız, ama hür, seyahat etmek aya,
  gören gözü, çınlayan sesi olmak ve canı
  isteyince şapkayı ters giymek, karışanı
  olmamak. bir hiç için ya kılıcına veya
  kalemine sarılmak ve ancak duya duya
  yazmak, sonra da gayet tevazula kendine:
  çocuğum! demek, bütün bunları hoş gör yine,
  hoş gör bu çiçekleri, hatta bu kuru dalı,
  bunlar yabanın değil, kendi bahçenin malı!
  varsın, küçücük olsun fütuhatın, fakat bil,
  onu fetheden sensin, yoksa başkası değil.
  ara hakkını hatta kendi nefsinden bile.
  velhasıl bir tufeyli sarmaşık zilletiyle
  tırmanma! varsın boyun olmasın söğüt kadar,
  bulutlara çıkmazsa yaprakların ne zarar?
  kavaklar sıra sıra dikilse de karşına
  boy ver, dayanmaksızın, yalnız ve tek başına!
  
  le bret
  
  tek başına, anladık, fakat herkese rağmen,
  hiç olur mu bu? bilmem, nasıl tutuldun, hemen
  her gün, her yerde düşman kazanmak illetine?
  
  cyrano
  
  baka baka sizdeki ahbap bereketine,
  göre göre onlara nasıl güldüğünüzü,
  nerden bulduğunuzu bu sahte güler yüzü!
  bense yolun üstünden selamlar eksildi mi,
  içimden tebrik edip derhal kendi kendimi,
  "yine düşman kazandık !" derim, memnun olurum.
  
  le bret
  
  ne büyük hata!
  
  cyrano
  
  evet, budur benim kusurum!
  nobranlık mesleğimdir, nefret olunmak zevkim!
  bilsen, nasıl yürünür, asil ve mütehakkim,
  dikildi mi o gözler bir hançer gibi sana!
  ne hoş lekeler yapar kendi yakalarına,
  kıskançların tükrüğü, alçakların salyası!
  sizlerin boynunuzu saran dostluk kolyası,
  italya'da yapılan o geniş ve ajurlu
  yakalara benzer ki içinde en gururlu
  erkek çehresi bile bir anda kadınlaşır.
  insan rahat edemez, çünkü başı dik taşır
  bir kaide olmazsa yüzümüz düşer yere.
  halbuki benim yakam, kinimdir, bir cendere
  gibi boynumu sıkıp başımı dimdik tutar;
  düşman düşman üstüne geldi mi, arşa kadar
  yükselir alnım. evet, kin, boynumda laledir,
  fakat aynı zamanda alnımda bir haledir!
  
  le bret, bir müddet tevakkuftan sonra, cyrano'nun koluna girerek .
  
  herkese yüksekten at, dök içindeki kini;
  ama benden saklama seni sevmediğini !
  
  cyrano, şiddetle.
  
  sus, yeter!
  
  sabri esat siyavuşgil'e bir kere daha hayran oldum. saygı ve sevgimle...