adem özbay

• eliften çaldığı yalnızlıkta kelimeleriyle çığlığın efkarına not düşenlerden...
  
  ağlama makamı
  yaralıyım, peşimsıra düş avcıları
  harcım değil ki, ellerini bırakayım.
  bozkır vadilerde etimi kemirdiler
  öptüğün güneş renkli dağlarda
  hala ben
  ağlama makamındayım.
  
  hırçın kuşların yüküdür, ellerin yorgunluğu
  toprağımı itirazsız çağırıyorum
  gözlerime üşüşen güvercin sürüsüyle.
  
  usul usul açılır ellerin
  kıyısında gölgemi kaybettiğim denizlerime
  çığlığımı kaçırıyor yüreğinden uğurladığın gemi
  haylaz ergenliğimle
  ellerinden ümid sağıyorum.