melek özlem sezer

• (bkz: masallar ve toplumsal cinsiyet)
• betik
  
  en yakın arkadaş halini
  bir kurum olduğu için bıraktım
  şimdi ruhun göçebeliğiyle özgür
  köksüz dalların pervasızlığıyla rahat
  ve gece oldu mu bir o kadar yalnızım
  
  ardını bildim, bir kocaya evet demedim
  ama hep sütsüz kaldı memelerim
  alnı terleyen bir bebeğe benimdir deyip
  avcumun çizgileriyle sevemedim
  ve bazen güvenliği, yastığın ikili terini
  yani işte ocağı her daim tüten bir evliliği de
  saygıyla değil, ama hayalle, yenilgiyle istedim
  
  şimdi ruhum illa da bulmaya yazgılı
  dibe bucağa kaçışan, körebe kelimeleri
  ne oyalanacak bir yer var yeterince
  ne de konuşmadan durabilirim kendimle
  ve öyle uzağa düştük ki sevgilimle
  bir daha asla bir cümle olamayacağız belli ki
  şimdi eşkiyalarca talan ediliyor bedeni
  ve ruhu ona hükmedemeyecek kadar şaşkın
  bedeni belki onu yeniden doğuracak bir rahim
  esirgeyen, bağışlayan bir baba da olabilirdi
  ama çok vakit var ki, tanımıyor geçmişini
  
  yani ki şaraba serpeceğim bir ışığım yok
  yareni kalmayan tenim, okşayışlardan yana ıssız
  yaşım desen hep kalçalarıma ekleniyor
  ve karnım hep bomboş, tıpkı ağzımın içi gibi
  bir vakit arasından sözcükler kaçmasın diye
  kenetlediğim dişlerden tel geçsin istiyor hekim
  yinelenip durmak faydasız ya değirmenimde, söyle
  telgrafın telleri, artık beni ona götürebilir mi?
  
  yaşadığım yeri soracak olursan
  ev derim, yani bir uyku hali
  
  özlem sezer
• zamanında eskişehir osmangazi üniversitesi karşılaştırmalı edebiyat bölümünde öğretim görevliliği de yapmış yazar. dün üniversitede masallar ve toplumsal cinsiyet adı altında bir konferansta tanıma imkanı buldum kendisini. pek tatlı, pek hanımefendi. keşke böyle ablam olsa da küçükken bana masal anlatsa tarzı bir ses tonu var.
• yaz ve şarap dervişleri şiirinin sahibi.
  
  gözlerin buğulanarak açmıştın kapıyı
  bağda asmaların altındaki toprak ışıyordu
  şarap testisini öbür yanına almıştın
  beni omuz başının ısındığı yere
  kilimlerin üstünde yaz sararıyordu
  
  göğsünün genişliğini
  kollarının endamını seviyordum
  gözlerinin uzaklara dalıp gitmesini
  çanakta şarap içmeyi dudak izlerinin üstünden
  bir kırlangıç geçiyorsa meşelerin arasından onu
  göğe bakarken, bir elinin yangının
  saçlarımın arasında gezinmesini
  ve alacalı uykularını seviyordum senin
  
  iğde ağacının bereketi vardı yaz akşamlarında
  boynuna sokulup dinlediğim öyküler
  senin apansız karşıma çıkıveren sesin
  ve sesindeki gölgeler, pembelere toz konduran
  özlemin, haykırışın yürekteki gizil adı...sus!
  seni andıkça soğuyor yüreğimin hançeri
  
  geceleri köylerden köpek çığlıkları gelirdi
  vahşi ve karanlık feryatlar, korku dolu avlular...
  göğsümde üç tane diş izi hatırlıyordum
  içim sızlıyordu...
  köpekler hızla koşuyordu ve müthiş üşüyordum
  ki kucağında avunmaya sana sığınmasam
  üzümler korlanmasa, dudaklarımı avuçlarına kattığımda
  bütün yeryüzü ayağımın altından çekilecekti
  
  hatırlar mısın
  beni kucağına aldığında bir başka iklimde
  sevişirdim seninle, uzaktan seslerini alırdım
  dağlardaki çoban ateşlerinin,
  bir güvercin konardı göğsüme
  yaz boyu benimle kalırdı
  yaz boyu sen, ben ve bütün dünya
  asmaların rüyalarını uyurduk
  
  şarap testisini öbür yanına almıştın
  beni omuz başının ısındığı yere...
• nefser adlı şiir kitabının yazarı; aşağıda yer alan, insan ruhunun en derininde yer edebilen ve bir ismi kaldırıp yerine bir sevgiliyi, bir kardeşi yahut bir ülkeyi koyabildiğimiz oysa alabildiğine basit görünen şiirin şairidir. daha neler yazardık üstüne bir şiirin, hele bir şairin ama "nefser bu gün evde yok."
  
  son zamanlarda kendi kendime
  ha bire konuşup duruyorum nefser
  yani uzun uzadıya seni anmadan
  bir günün ötekine devrettiği yok
  
  ev nicedir yatalak bir hastaya benziyor
  ne ölüyor, ne yerinden kıpırdayabiliyor
  bitkiler de insan mıdır sence?
  şu sardunya nasıl tozlanıyor
  
  uyuyorum nefser, uyanıyorum da üstelik
  ama ne gün, ne gece bir nebze değişmiyor
  başlamak için heves, bitirmek için mecal
  ömrümüz var da nefser, hayat niye yok?
  
  dalgınlıktan, pencereden öylesine bakarken
  kâğıt sanıp parça pinçik etmişim kalbimi
  öyle miniciklerdi ki, hem şirin, görsen
  çekirdek gibi
  misafir bekliyormuş annem, temizlik yaparken
  kese kağıdına koydum hepsini
  
  sonra çit çit çit...
  bilirsin işte, başlayınca da bırakılmıyor
  
  seni aradım şu peltek ağızlının içinde
  ama nefser bugün evde yok
  nefser evde yok!
• "sana daha bir şey demem hikmet
  hem nasıl anlatsam, acemi bir yapraktım
  rüzgâr beni diğer yapraklara çarptı,
  utandım."
  
  ^*
• tam adı melek özlem sezer'dir ve son yıllarda cogalan adaslarıyla egda ozlem sezer ya da mavi liman'daki ozlem sezer'le, antoloji com'daki ozlem sezer'le ayrıca dis hekimi emlakcı envai cesit ozlem sezer'le ilgisi yoktur. bu nedenle son zamanlarda ilk ismi olan melek'i de kullanmaya baslamıstır. dustugu durum ise elbette butun yazarlar icin isimlerini farklılastırmak konusunda bir temkin geregi yaratmaktadır.
• derin adlı şiir kitabıyla 1998 cemal süreya şiir ödülünü almış olan genç şair
• kara kancaloz'la geçen şen günlerim
  
  kara kancaloz dizmiş diline iğneleri
  hark puuu, hoooork puuu
  tüküre tüküre atıyor kızgın iğnelerini
  ben sanıyorum ki gıdıklıyor beni
  ki ki ki, kikir kikir kiii!
  
  kara kancaloz'un çenesi dikiş makinesi
  hiç durmadan hiç durmadan ta ta ta ti ta tata ti!
  ben sanıyorum ki saçıma güneş dikiyor
  o konuştukça yüzüm gözüm parlıyor
  
  kara kancaloz çen çen çenelek böceği
  sıçraya sıçraya giden bir kulak kemirgeni
  kendine taraftar bulmak için debelenirken
  ha babam de babam çen ha çen çen çen
  
  bana öyle geliyor ki konuşmuyor da
  çekirdek çitliyor: çit çat çat, çit çat çat
  çekirdek dediğin de sırf kabuktan ibaret
  çitten çattan başka bir şey yok mübarek
  
  ama ben de az numaracı değilim hani
  esner gibi yapıp havayı içime çekiyorum
  sonra püfff pufff rüzgâr oluyorum
  kabukları savura savura gönlümü şenlendiriyorum
  
  kara kancaloz beni gözleriyle soyuyor
  bilmem ki kadın kadına canı neler çekiyor
  ayaklarımdan başlıyor aralarda oyalanıyor
  ama ne yapsa sonunda kafama çarpıyor
  ben sanıyorum ki futbol oynuyor
  güüüm pat! bir kafa atıyorum
  seyirci 'kara kancaloz ağlarda!' diye alkışlıyor
  
  kara kancaloz, kara kancaloz
  dili ateş, değdiği yerde cozzz!
  bilir misin yaş almak öyle güzel öyle ferah ki
  senin o biçimsiz kötülüğün anca
  benim kalbimin kırışığını ütülüyor
  
  aman da aman ha saman bre
  kara kancaloz'un kâğıdı var, kalemi var
  kara kalemle kara kâğıdına yazar ha yazar
  hop ordan hooop burdan kafama atar
  ben de alır onları katlar, uçak yaparım
  kara kancaloz kızdırma sakın ha beni
  uçaktan kafana kahkaha bombası atarım
  
  özlem sezer
• yazarken ayık olmadığı hissi uyandıran ve gecemi ağırlaştıran dokunan, yağmalayan ^*
  ...........
  ben ki kendimi değersiz bir eşya kılmak
  ya da ertesi güne biraz yaşamak saklamak için
  bir ara o üzerimde gezinen devriye gözlerine iliştim
  
  bana kalırsa
  bir riya değildi sevinmedim deyişim
  sahi sabah buldum onu, hem hoşnut kaldım
  mavi bir kar bulutu gibi etrafımdaydı
  nefesimde buğu, meğer sevinmişim
  
  neden tükendim öyle birdenbire sende
  belki de geride bir diş izi bırakmadığım için
  
  hay allah burda da değilmişim