melek özlem sezer

• betik
  
  en yakın arkadaş halini
  bir kurum olduğu için bıraktım
  şimdi ruhun göçebeliğiyle özgür
  köksüz dalların pervasızlığıyla rahat
  ve gece oldu mu bir o kadar yalnızım
  
  ardını bildim, bir kocaya evet demedim
  ama hep sütsüz kaldı memelerim
  alnı terleyen bir bebeğe benimdir deyip
  avcumun çizgileriyle sevemedim
  ve bazen güvenliği, yastığın ikili terini
  yani işte ocağı her daim tüten bir evliliği de
  saygıyla değil, ama hayalle, yenilgiyle istedim
  
  şimdi ruhum illa da bulmaya yazgılı
  dibe bucağa kaçışan, körebe kelimeleri
  ne oyalanacak bir yer var yeterince
  ne de konuşmadan durabilirim kendimle
  ve öyle uzağa düştük ki sevgilimle
  bir daha asla bir cümle olamayacağız belli ki
  şimdi eşkiyalarca talan ediliyor bedeni
  ve ruhu ona hükmedemeyecek kadar şaşkın
  bedeni belki onu yeniden doğuracak bir rahim
  esirgeyen, bağışlayan bir baba da olabilirdi
  ama çok vakit var ki, tanımıyor geçmişini
  
  yani ki şaraba serpeceğim bir ışığım yok
  yareni kalmayan tenim, okşayışlardan yana ıssız
  yaşım desen hep kalçalarıma ekleniyor
  ve karnım hep bomboş, tıpkı ağzımın içi gibi
  bir vakit arasından sözcükler kaçmasın diye
  kenetlediğim dişlerden tel geçsin istiyor hekim
  yinelenip durmak faydasız ya değirmenimde, söyle
  telgrafın telleri, artık beni ona götürebilir mi?
  
  yaşadığım yeri soracak olursan
  ev derim, yani bir uyku hali
  
  özlem sezer