iki ada

• http://is.gd/ekq5i
• edip cansever’in ölmeden önce üzerinde çalıştığı ama tamamlayamadan öldüğü son şiiri.. şairin ölmeden önce daktiloya çektiği ve düzeltmelerini yaptığı ilk üç bölümü ölümünden sonra ilk kez gül dönüyor avucumda kitabında yayınlanmıştır. şiirin ilk bölümü:
  
  “bir dedikodu gibi gelişti kış
  dondu belleklerde bir daha unutulmadı
  hani pek uğramadığımız, uğramayınca da
  çok uzak bir ülke gibi
  bulduk ve yitirdik, bulduk ve yitirdik onu yıllarca
  
  örneğin iyi tanıdığımız
  iç içe yaşadığımız ne varsa
  bize darıldılar da sanki arada bir
  yeniden yeniden barıştılar sonra
  
  görmüştük ya, bir gün de dağ gölgeleri
  bir bir kanatlanıp uçtular
  o müthiş kış günlerindeki gibi
  ama aynı gün güneşle birlik
  kış çiçeklerine konu oldular.
  
  gene de
  hiç unutmadığımız, unutsak bile
  yeniden çıkan karşımıza bir sürpriz gibi
  yaşamımızın orasında burasında
  bir iki olay vardı ki üzmüştü hepimizi
  örneğin fener bekçisinin karısı
  yok olmuştu ortalıktan evlendiği gün
  o çok sevdiğimiz yaşlı balıkçı
  -sakalları gülden, alevden-
  ölüvermişti ansızın
  denizle deniz arası bir saatte
  bir tenhalıkla bir başka tenhalık arası bir saatte
  köpekler parçalamıştı cesetini
  bir iki tekne batmıştı, uzaklara gitmişti bir ikisi
  ve o dilsiz kadının iki çocuğuyla
  
  yapayalnız yaşayan
  damı çökmüştü karların ağırlığından
  hayır, ne ölen ne yaralanan
  olmamıştı da
  gereksiz bir hüzün sanki
  takılıp kalmıştı ruhlarımıza
  
  ne yalan söylemeli bir yandan da
  mutluluğa dönüşmüştü biraz
  bu olup bitenlerden sonra
  içimizdeki o tükenmez olay açlığı
  ki herkes gördüydü işte köyün delisi
  binlerce mil öteye düşürmüştü
  denize fırlattığı taşı.
  
  güncelliği bitmiş bir dedikodu gibi geçti kış
  yarısı açık göz kapaklarımızdan
  uyandım kalktım ki bir sabah
  yeşille yeşilin göz göze gelişi gibi
  buluverdiler ansızın birbirlerini
  gözlerimle yaz."
• edip cansever şiiri..
  
  ii
  
  gövdemin iklimidir adamız
  -ki işte benim adam-
  onunla birlikte solur, birlikte boğuluruz
  bugün de
  ağırlığı olmayan biriyle dibe çökmüş biri gibi
  birlikteyiz gene
  başımızı kaldırıyoruz: o sonsuz anlaşılmazlık
  başımızı eğiyoruz: işte, işte!
  kıyıya doğru -yeşimden bir tapınak gibi kıyı-
  bir pamuk fidanının büyümesi gibi ilerliyoruz
  durağan bir kap sütle sürekli akan bir süt barışıklığında
  bilinen bir mutlulukla, gizemli bir mutluluk arasında
  oluyor nasıl oluyorsa işte
  
  kıyıya varıyoruz
  oraya, tahta iskeleye
  gaipten bir serinlik yayıp oturuyoruz
  balıkçılar balık tutmuşlar bir yığın
  irili ufaklı
  soruyor ada: balık mı onlar
  yok canım, balık olur mu hiç
  bana kalırsa
  geriye doğru sayılan bir şeylere benziyorlar
  der demez -tuhaftır- o anda
  yeni pişmiş ayva reçeline bakan
  iki saf çocuk gibi kalıyoruz.
  
  denizin yüzeyindeki
  şu parıltılar yok mu
  evet, var
  bu kez de ben soruyorum
  eskimesi gecikmiş yüzler mi onlar
  bir yanıt, adadan -bak bak bak, diye
  fısıldayan köpük sesiyle-
  
  işte şu gördüğün şimdi
  fener bekçisinin karısı -az ötedeki-
  gelin tellerine sarılı
  ölümünü yineliyor durmadan
  yaşlı balıkçıysa yaldızlı bir kağıt gibi
  batıp çıkıyor güneşin altında
  o uzaklıkla uzaklık arası saatte
  gördün mü
  evet
  kalıyoruz bir süre böylece
  ve artık pek konuşmuyoruz
  sesler ve sözler çekip gidiyor nesnelerinden
  derken kıyımıza çekiliyoruz biz de
  bırakıp denizi ölüleriyle
  keçi yollarından geçip dar sokaklara giriyoruz.
  
  köyün evlerini geçiyoruz. evlerini dedimse
  hepsini birden bir avluya sığdırsak
  herhangi bir tanrının evi olurdu belki de
  evet hiç duraksamadan geçiyoruz
  adamlar duruyor önlerinde hiç kımıldamadan
  kalıntı sütunlar gibi
  birlikte görüyoruz onları -ada ile ben-
  ama kimileri de var ki
  işte, işte, işte
  örneğin şu bir başına yürüyen
  sunağına günlük götüren bir adakçı mı ne
  kırışık bir çağla dümdüz bir çağ arasındaki
  ya peki bu seslere ne demeli
  bir harp çalıyor da sanki sürekli
  gök süslerini düşürerek
  birtakım relief’leri, fresque’leri
  bir bir düşürerek
  çağlardan çağlara geçerek ve
  kazıyaraktan çağların dibini
  bir keman çalıyor ki uzaktan uzağa
  çalıyor çalıyor
  o çalıyorken boyuna, diyoruz
  ada ile ben
  bizim uğrayıverdiğimiz şimdi geçerken
  çağlarda var mıydı keman
  yoktu ki
  öyleyse teleman’la bach’ı
  mozart’la bethoven’i
  daha nicelerini nicelerini
  besleyip büyüten bir tanrı sesiydi bu da.
  
  kesiyoruz zamanı iki ucundan
  yani biz -ada ile ben-
  mor salkımla güvercin arası bir saatteyiz
  sözleşip ayrılıyoruz oracıkta
  o bir başına kalıyor -ada-
  ben bir başıma.
• iii.
  
  denizin denizle göz göze gelişi gibi
  kalıveriyorum bir başıma
  tam sonuncu ev -benim evim-
  açıyorum kapıyı, giriyorum içeri
  söyle bir bakınıyorum, ilk kez görüyormuşum gibi evimi
  sayısız oda bir arada. sayısız
  hiçlik bir arada
  herkes kendini unutmuş gitmiş
  herkes kendini unutmuş gitmiş
  o kadar kalabalık
  o kadar tenha
  şurada, orada, daha yakında
  fellini’den bir iki yüz -hayır, yanılmıyorum-
  bergman’dan bir kız çocuğu -kolunda çilek sepeti-
  bir satranç tahtası ortada
  ve passolini’den
  yere düşmüş bir elma
  bir elma alıp yiyorum masadaki tabaktan
  bir sigara yakıyorum
  kocaman bir manastır bahçesine dönüşüyor
  sundurmam bu arada
  ve çok merdivenli -sanki-
  ve onlar oturmuşlar, onlar onlar onlar
  mavi-beyaz şapkaları başlarında
  marmelat kutuları gibi
  sırıtıyorlar boyuna
  ve gülüyorlar kahkahalarla ardından
  sararmış dişlerini görüyorum
  bürüşmüş göz altlarını, seyrelmiş saçlarını
  geçiyorum masamın başına
  yazacak mıyım, neyi
  neyi olursa olsun. bir ses:
  başla başla başla!
  
  (adam sanat, nisan 87)