iki ada

• edip cansever’in ölmeden önce üzerinde çalıştığı ama tamamlayamadan öldüğü son şiiri.. şairin ölmeden önce daktiloya çektiği ve düzeltmelerini yaptığı ilk üç bölümü ölümünden sonra ilk kez gül dönüyor avucumda kitabında yayınlanmıştır. şiirin ilk bölümü:
  
  “bir dedikodu gibi gelişti kış
  dondu belleklerde bir daha unutulmadı
  hani pek uğramadığımız, uğramayınca da
  çok uzak bir ülke gibi
  bulduk ve yitirdik, bulduk ve yitirdik onu yıllarca
  
  örneğin iyi tanıdığımız
  iç içe yaşadığımız ne varsa
  bize darıldılar da sanki arada bir
  yeniden yeniden barıştılar sonra
  
  görmüştük ya, bir gün de dağ gölgeleri
  bir bir kanatlanıp uçtular
  o müthiş kış günlerindeki gibi
  ama aynı gün güneşle birlik
  kış çiçeklerine konu oldular.
  
  gene de
  hiç unutmadığımız, unutsak bile
  yeniden çıkan karşımıza bir sürpriz gibi
  yaşamımızın orasında burasında
  bir iki olay vardı ki üzmüştü hepimizi
  örneğin fener bekçisinin karısı
  yok olmuştu ortalıktan evlendiği gün
  o çok sevdiğimiz yaşlı balıkçı
  -sakalları gülden, alevden-
  ölüvermişti ansızın
  denizle deniz arası bir saatte
  bir tenhalıkla bir başka tenhalık arası bir saatte
  köpekler parçalamıştı cesetini
  bir iki tekne batmıştı, uzaklara gitmişti bir ikisi
  ve o dilsiz kadının iki çocuğuyla
  
  yapayalnız yaşayan
  damı çökmüştü karların ağırlığından
  hayır, ne ölen ne yaralanan
  olmamıştı da
  gereksiz bir hüzün sanki
  takılıp kalmıştı ruhlarımıza
  
  ne yalan söylemeli bir yandan da
  mutluluğa dönüşmüştü biraz
  bu olup bitenlerden sonra
  içimizdeki o tükenmez olay açlığı
  ki herkes gördüydü işte köyün delisi
  binlerce mil öteye düşürmüştü
  denize fırlattığı taşı.
  
  güncelliği bitmiş bir dedikodu gibi geçti kış
  yarısı açık göz kapaklarımızdan
  uyandım kalktım ki bir sabah
  yeşille yeşilin göz göze gelişi gibi
  buluverdiler ansızın birbirlerini
  gözlerimle yaz."