hüzün
-
-
yalnızlığın bir diğer adı belki de, yani insanların bedenen olmasalar da ruhen yalnız olduklarında yoğun bir şekilde hissedebilmeleri mümkün olan bir duygu...
her zaman bahaneleri hazır olan bir duygu...
eylül gibi, nisan yamuru gibi, bir şarkı gibi, bir şiir gibi, bir fotoğraf gibi, izinsiz gelip beynimize çöreklenmiş bir anı gibi...
ne kötü ne de iyi bir duygu... velhasil zeytinin güzel tabiri ile evet bence de ekşi bir duygu... sevilen ama fazlasına tahammül edilemeyen... -
tramvay yolu üzerindeki bir barda, arkadaşlarla içiyordum. gülüyordum. neye güldüğümü anlamayacak kadar sarhoştum. hatta o durumdaydım ki, onlar gülünce gülüyor, sustuklarında susuyordum. arada bir hüzün oluyordu masada. o an hüzünlü bir şeyler konuşulduğunu onlara bakarak anlıyor, hüzünlenmiş gibi yapıyordum. kısa süre sonra yine gülüyordu herkes. neye güldüklerini anlamayacak kadar sarhoştum. gülüyordum güldükleri için. ağlasalar, ben de ağlayacaktım. o haldeydim.
telefonum çalıyormuş. arkadaşım dedi.
"telefonun çalıyor" dedi.
"hadi ya" deyip elimi attım cebime.
gerçekten de telefonum çalıyordu.
arayan ne zamandır beraber olmaya çalıştığımız ama olamadığımız bir kızdı. olmuyordu. ya o beni üzüyordu, ya ben onu üzüyordum. sonra başka kucaklara kaçıyorduk. sonra başka kucaklardan birbirimize kaçıyor, en sonunda yine üzüyorduk birbirimizi. kimse kimseyi üzmese, bir şey oluyordu hayatta, ikimiz de başka bir hüzne ortak oluyorduk. birlikte hep hüzünlüydük. ben dünyanın en hüzünlü adamıydım. o, tanıdığım en hüzünlü kızdı.
masadan kalkıp açtım telefonu.
"seninle konuşmam gerek" dedi.
"tramvay yolundaki bardayım arkadaşlarla" dedim.
"gelebilir miyim?" dedi, "fazla vaktini almayacağım"
"neye güldüğümü anlamasam da, en azından gülüyorum şimdi ben" dedim.
"üzmeyeceğim seni" dedi.
"mümkün değil öyle bir şey" dedim, "zaten sen beni üzmesen, ben seni üzerim"
"lütfen" dedi.
"tamam, gel" dedim.
"yakınım zaten" dedi, "bir kaç dakikaya oradayım"
boş bir masaya oturup onu beklemeye başladım. bir bira söyledim kendime. pencerenin karşısındaydım. pencereden tramvay geçiyordu. bir şey oluyordu işte o durağan manzarada. bir şey olmasını seviyordum. baktığım pencereden tramvay geçmesine sevineceğim kadar durgundu hayat. "tramvay geçse de, bi şey olmuş olsa hayatımda" diye bekliyordum. tramvay geçince, en azından tramvay geçmiş oluyordu.
dediği gibi, bir kaç dakika sonra kapıda belirdi. çok güzeldi. ama ne zaman bana gelse, hüznüyle geliyordu. ne zaman ona gitsem, hüznümle gidiyordum. uzakken başkaları üzüyordu bizi. sonra hüznü paylaşmaya birbirimize koşuyorduk. o kadar hüzün ona fazlaydı. o kadar hüzün bana fazlaydı. o kadar hüzünlüydü ki her şey, o kadar hüzün aşka bile fazlaydı.
ayağa kalktım masaya geldiğinde. sarıldık. çok güzel kokuyordu. hep güzel kokardı. karşılıklı oturduk karşısındaki pencereden tramvay geçen masada.
"sana bira söyleyeyim" dedim.
"içmeyeceğim" dedi.
içmeyecek miydi! içmeden yaşayamazdı. içmeden yaşayamazdım. emin olmak için gözlerine baktım. ürküten bir kararlılığı vardı.
"vaktini almayacağım" dedi, "sana bir şey soracağım sadece"
"lütfen sor" dedim.
"bizden bir şey olur mu?" dedi.
bizden bir şey olmazdı.
"bizden bir şey olmaz" dedim.
"biliyordum" dedi, "bizden bir şey olmaz"
neden bilmem, tekrar aşık oldum ona... daha önce binlerce kez olduğum gibi.
"hayat bu kadar kötü olmasaydı, bizden bir şey olurdu ama değil mi?" diye sordu.
"hayat bu kadar kötü olmasaydı, bizden her şey olurdu" dedim.
"ama işte hayat kötü" dedi boşluğa bakarak.
sanki iç sesimdi benim.
sanki onun iç sesiydim.
kalkıp üzerime eğildi. yanağımdan öptü usulca. ben de onu öpmek için uzanmıştım ki, arkasını dönüp gitti. kaldım öylece. arkadaşlarımın masasına dönmek istemedim. bira söyledim. pencereden dışarı bakıyordum. yağmur başlamıştı. kimse geçmiyordu pencereden. sadece yağmur damlalarını görüyordum. tanıdığım en hüzünlü kız, biraz önce gitmişti hayatımdan. tekrar döner miydi, bilmiyordum.
pencereden tramvay geçti. sonra insanlar geçti koşarak pencereden. bir şey oldu. tanıdığım en hüzünlü kız hayatımdan çıkınca, dünyaya baktığım pencerede bir hareket oldu.
kapıdan içeri, yağmurdan sırılsıklam olmuş iki kız girdi. yan masama oturdular.
"ben bakamadım bile. kız ölmüş mü?" dedi zayıf olan.
"ölmüş" dedi diğeri.
"bir insan kendini niye tramvayın önüne atar?" diye sordu zayıf olan.
cevap vermedi diğer kız.
sessizlik oldu.
tanıdığım en hüzünlü kız hayatımdan gitmiş ve giderken dünyaya baktığım pencerede ölümünün sonsuz hüznünü bırakmıştı. -
anne babanin kucagindan uzakta olmaktir; tarcin kokusu duyunca gozlerinizin dolmasi, evi hatirlamak icin dinledginiz muzigin tahammul edilemez hale gelmesidir. 'bizim hane halki bilmedigim bir sokakta gormedigim bir evde oturuyor' dizelerini okuyunca boyle birsey olmamasina ragmen icinizin burkulmasidir. gun gelecek benim memleketim de alnimin cizgilerinde kalacak sadece diye korkmak, korktugunuzdan utanmaktir. korkunuzu arkadaslariniza gosterdiginizde size kizmalarini ve sizinle dalga gecmelerini telefonda sessiz karsilamaniz, gizliden gozlerinizin dolmasidir. evden gonderilen paketten cikan miniminicik notta babanin elyazisiyla yazilmis 'hasretinden prangalar eskidi' kelimelerini gormek, ne yapacagini bilemeyip o minik kagit parcasini koklamaktir. havaalaninda burnunuzu babanizin boynuna gommek, son dakika sacinizi oksatmaktir, babanizin size 'sen gidince kolum kanadim kirik gibi oluyorum’ demesidir, buna ragmen gitmenizdir. kocaman insan oldugunuz halde uzakta eksik oldugunuzu ve olacaginizi anladiginiz andir huzun. beklemektir bir de. cok beklemek.
-
negatif veya pozitif bir olgu degildir. notrdur.varolusun agırlıgıdır.
-
"senin hüznün oltası boş kalmış çocuğun hüznü, benim hüznüm kovada diğer balığa çarpan balığınki.." -eski defterlerden...-
-
işin bir başka doğrusu;
hüzün sen gittiğinde geldi
ya da
hep buradaydı
sen gittin
o kaldı.
özer bal - ben seviyorsam sen bahanesin -
“...
her sayfası kederle kararan
bir hüzün defterine döner günler
ve her sabah merhaba hüzün
merhaba yalnızlık
diyerek başlarsın hayata
ama hayat bağışlamayacaktır seni
unutma...
üstelik günlüğü yoktur hüznün
hiçbir zaman da tutulmayacaktır
serüvenlerin yorgun yeniği
elleri titreyen yaşlı bir kadındır hüzün
ya da hasta bir tanıdıktır ancak
hepsi o kadar
unutma... “ ** -
tıpkı şimdi olduğu gibi, gün akşama dönerken bazen, içimde birkaç taş yer değiştirir gibi olur, bir küçük gedik oluşur da sanki hüzün gelip tam yerine oturur. işte o zaman kutsal bir heykeltıraşın elinden çıkmış gibi kusursuzdur. unutmaya mecbur olduğum, unutmazsam dayanamayacağım sözler kusar içime; hırıltılı, karanlık bir sesle hiç durmadan fısıldar. sevdiğim her şeyin ölümlü olduğu gerçeği gelir aklıma, sadece bir günde alt üst olabileceğim. hayatın azar azar eskittiği bildiğim her şeyi, verir gibi görünüp erittiği gelir. yaşamak, pamuk ipliğinin ucunda boşluğa uzatılmışken urganla bağlıymış gibi hissedebilmektir ya hani, işte bu hüzün tutar o urganın pamuk ipliği olduğunu gösterir. tatlı bir ağlamak getirir içimden, içimdeki taşların, gediklerin içinden. ağlarım. karanlığın rengi açılana, tekrar unutana kadar ağlarım.
-
bazen öyle yoğun yaşıyorum ki bu duyguyu, dibine kadar derler ya hani. sebepsiz, ya da kendime bile itiraf edemediğim kimi sebeplerden ötürü. üzerine gidiyorum hüznümün , battıkça batıyorum. kulaklarım , yanaklarım kızarana, ateşim çıkana kadar kimi zaman, kolumu bile kaldırmaya mecalim kalmayana kadar... ve farkediyorum ki hüzünlenmeyi seviyorum ben. hüzünlendiğimde kabuğuma kapanıyorum, o anki çaresizliğimi, naifliğimi seviyorum. hüznümü yeterince yaşayıp, üzerimden kamyon geçmiş gibi olduktan sonra küllerimden doğuyorum , tazeleniyorum, sıfırdan başlıyorum o güne.
ekşi sözlük kullanıcılarıyla mesajlaşmak ve yazdıkları entry'leri
takip etmek için giriş yapmalısın.
hesabın var mı? giriş yap