fear of a blank planet

• "my friend says he wants to die
  he’s in a band
  they sound like pearl jam
  the clothes are all black
  the music is crap"
  
  (bkz: pearl jam) :/
• tekrar tekrar dinledikçe kendisine haksızlık ederek çok kısır bir tanımlama yaptığıma inandığım kusursuz albüm.
  
  porcupine tree'nin stars die dönemiyle in absentia dönemini harika bağlayan tam bir olgunluk dönemi albümü.
  
  ne çok sert, ne çok hızlı ne de çok yavaş. tam porcupine tree'nin olması gerektiği gibi muhteşem bir tempoda. steven wilson'ın sözleri yine her zamanki gibi zirve yapmış. bir insan evladı nasıl bu kadar yaratıcı olur yahu? oluyor işte ama az kaldı bu adamlardan, nedense genelde genç ölme eğilimli oluyor bunlar.
  
  neyse efendim kendimizi karamsarlığa vermeyelim. ülkemize gelecekleri günü beklemeye başlayalım. gerçi korkarım ülkemize gelip de fates warning'in yaşadığı gibi pazarlama eksiğiyle boş 8. sınıf barda çalmak zorunda kalacaklar. giderek sayıları artan dinleyicileri olsa da bu çizgide, yani kendi tarzlarından ödün vermeden müzik yapmaya devam ettikleri sürece hiçbir zaman mainstream olamıyacaklar. bu belki de iyi birşey ama en azından biz müzikten anlayan sözlük yazarları/ okurları bu grubun muhteşemliğinin farkındayız ve çevremize bu farkındalığı yaymaya çalışıyoruz...
• ne zaman radio paradise'ta bu albümden bir şarkıya denk gelsem bana compumaster'ı ve onun seattle'da düdüklü tencerede yaptığı muhteşem soğanlı etli yahnisini hatırlatıyor. bilmiyorum porcupine'ın hedeflediği bu muydu? eğer buysa başardı.
• ustun insan steven wilson yine yapacagini yapmis anlasilan.. gerek muzikal gerekse sozel anlamda uzerinde saatlerce konusabilecek bir album cikarmis ortaya..
  
  oncelikle belirtmek lazim ki fear of a blank planet ismi public enemy'nin 1990 cikisli fear of a black planet'ine direk bir gonderme.. black, blank'e donmus ki steven wilson'un kendisinin acikladigi uzere gunumuzun sorunu irkciliktan cok "bo$"luk.. ozelde yeni neslin, genelde ise toplumsal duzenin geldigi yoz nokta daniel gildenlow'dan sonra steven abimizi de rahatsiz etmis olacak ki tum albumu bu rahatsizligina tercuman olacak sekilde yazmis..
  
  yapisi acisindan album ortasinda bulunan 17 dakikalik insanustu sarki anesthetize'in uzerine oturtulmus gibi.. onun onune ve arkasina my ashes ve sentimental gibi iki yumusak yastik yerlestirilmis.. fear of blank planet albumun soz ve muzik olarak en sert yerini olusturmus.. way out of here gibi oldurme tesebbusu bir sarki, sleep together tarafindan sakinlestirilerek album bitirilmis.. genel olarak sound, karmasik sarki yapilari ve daha teknik enstruman kullanimlariyla pt'nin lightbulb sun oncesi gunlerini andiriyor.. ayrica zaman zaman sertlesir gibi gozukse de album genelinde bir denge hali var..
  
  lafi fazla uzatmadan soyleyebiliriz ki steven wilson ve porcupine tree kariyerlerinin dorugunda.. albumun ilk saniyesinden son anina kadar her yerinden kalite ve yetenek akiyor.. bence pt ve ya prog seven sevmeyen herkesin dinlemesi gereken bir olay.. bugunlerde "blank" olmayan, soyleyecek sozu olan album bulmak o kadar zor ki..
  
  son olarak albume adini veren sarkinin sozleri soyle,
  
  sunlight coming through the haze
  no gaps in the blinds
  to let it inside
  the bed is unmade
  some music still plays
  
  tv yeah it’s always on
  a flicker of a screen
  a movie actor screams
  i’m basking in the sh*t
  flowing out of it
  
  i’m stoned in the mall again
  terminally bored
  shuffling round the stores
  and shoplifting is getting
  so last year's thing
  
  x-box is a god to me
  my finger on the switch
  my mother is a bitch
  my father gave up
  ever trying to talk to me
  
  don’t try engaging me
  the vaguest of shrugs
  the prescription drugs
  you’ll never find
  the person inside
  
  my face is mogadon
  curiosity has given up on me
  i’m tuning out his eyes
  the pills are on the rise
  
  how can i be sure i’m here?
  the pills that i’ve been taking confuse me
  i need to know that someone sees them
  there’s nothing left to simply end up here
  
  i’m through with pornography
  the acting is lame
  the action is tame
  explicitly dull
  arousal annulled
  
  your mouth should be boarded up
  talking all day
  with nothing to say
  your shallow proclamations
  all disinformation
  
  my friend says he wants to die
  he’s in a band
  they sound like pearl jam
  the clothes are all black
  the music is crap
  
  in school i don’t concentrate
  sex is kind of fun
  but just another one
  all of the empty ways
  of using up a day
  
  how can i be sure i’m here?
  the pills that i’ve been taking confuse me
  i need to know that someone sees them
  there’s nothing left to simply end up here
  
  bipolar disorder
  can’t deal with the boredom
  bipolar disorder
  can’t deal with the boredom
  
  don't try and feel like you don’t mind
  you feel no sun
  you steal a gun
  to kill time
  
  somewhere you know where, you don’t care
  catch the breeze
  it still relieves
  so nowhere…
• steven wilson'ın musicplayers.com'daki söyleşisinde, albümün bret easton ellis'in lunar park'ıyla ilişkisini anlattığı bölümü:
  
  "the other thing was i read a book by bret easton ellis called lunar park in which the central character robbie, this ten-year-old kid, was very much my inspiration for the main character in fear of a blank planet. he’s a kid who basically spends most of his time in his room with the curtains closed whether it’s nighttime or daytime, can barely form a sentence, treats his parents with complete disdain, boredom, spends most of his time on playstation or on the internet downloading pornography, music and movies, and just kind of… you know… that word blank seems to sum up that whole kind of existence, and i do genuinely have a fear that we have a problem, having a generation of kids that will be like that. not all of them, obviously, but the majority will be like that. they will think things like american idol and big brother are their kind of cultural touchstones, and that’s kind of depressing, and that’s why the record is depressing."
• porcupine tree basliginda da belirtmistim grubun dvd'lerini tanittiklari son turnede butun bu albumu bastan asagi caldigini. iste o konserlerden birisinde kaydedilmis oldukca kabul edilebilir bir ses kalitesine sahip bir bootleg'den yola cikarak teker teker her parca hakkinda o kadar çok sey yazdigim , ama bu yorumumun sevgili sozluk tarafindan once hupletilip sonra gumletildigi bir de ustune ustluk "ne problemli adammissin sen be" diye tarafima futursuzca saldirilmasina sebebiyet vermis album.
  
  benim tekrar yazmaya usendigim yorumun anafikiri: album sahane, heyecanla bekliyorduk ama artik daha da heyecanlanmanin vakti geldi gibi...
  
  ozellikle anesthetize diyorum, porcupine tree diyorum, en iyi 3-5 parca diyorum, biri diyorum....
  
  edit: sen ne mubarek, ne elleri opulesi bir insansin steven wilson...
• özetler:
  
  şu sıralar zaman birimim olmuş albüm. gerçekten şaşırtıcı bir değişm var pt'de. ama bu şaşırtıcılık adamı iten, karşısında cevapsız ve yalnız bırakan bir değişim değil. aksine, hayranlık ve saygı uyandıran bir olay. pt, değişerek gelişmenin harika bir örneğini sunmuş albümde. enstrüman kullanımlarındaki farklılık, kimi parçaların düzenlemelerinde daha yaratıcı davranışlar ve kendi tarzının çemberini, olabilecek en harika şekilde esnetmeyi becerten ölçülülük bu albümün genel karakterini oluşturuyor. öyle ki, zaman zaman death metali andıran riffler ve süper agresif geçişler, kimi zaman toolvari progressive tadlar, hemen peşine klasik rock ve en güzeli yine hemen peşine bu bahsettiğim yeni porcupine tree peş peşe geliyor (beraber gelmelerinden bile daha zevkli oluyor), ve buraya bakın ciddiyim, insanın ruhu doyuyor.
  
  ana haber bültenimizde görüşmek üzere. bir süre way out of here.
• boş bir gezegende boş boş yaşayan insanların duyamayacağı, dinleyemeyeceği, anlayamayacağı bir albüm olmuş.
  
  müzikal olarak ise bir labirent gibi önce, çok karmaşık bir başlangıcı var, bir süre sonra kolaylaşıyor, tekrar karmaşıklaşıyor, tekrar kolaylaşıyor ve tekrar tekrar.. her parça için ayrı yorum yapmaya değer ve altı tane parça var. ama porcupine tree bu, zaten albüm bütünüyle gayet güzel, teker teker irdelemeye gerek duymamak yerinde olur gibi.
  özellikle belirtmek gerekirse, trains gibi direkt uçuşa geçiren bir parçadan sonra anesthetize, daha da yükseklere çıkarıyor, inişe izin vermiyor kesinlikle. havada infilak etmek içinse way out of here gayet iyi bir sebep.. ^*
  
  ve klasik alıntımızı yapalım;
  "don't try and feel like you don’t mind
  you feel no sun
  you steal a gun
  to kill time"..
• içerdiği anesthetize parçasıyla şu sıralar günlerdir kulaklarımda pas silme faaliyetine devam etmekte olan albümdür.
  tipik bir butun parcalarin guzel oldugu albumler örneği olsa da, anesthetize'ın yeri daha bir başkadır gönül kulağımızda.^*
• (bkz: mogadon)