ersan özer

• cem korkmaz'ı, alkollüyken periscope yayını sırasında kendisine küfreden ergenlere küfürle karşılık verdiği gerekçesiyle mediakrafttan kovan şahsiyet. yazık etti güzelim oha diyorum ve yapyap kanallarına.
• zamanında haksız yere işinden ettiği cem korkmaz'ın ardından bir taziye mesajı yazmaya bile tenezzül etmeyen kişi.
  
  çalışanları bile samimiyetsiz de olsa bir video paylaşmışlar. bu şahıs onu bile paylaşma gereği duymamış. gelen tepkilerden korktuğu için de instagram paylaşımlarını yoruma kapatmış sanırım.
  vicdanı rahatsa bize bir şey demek düşmez tabii.
• geçenlerde mail kutuma düşmüş bir yazısı gülmektenyerlere yatmama sebep olmuş zatı al.
  yazı aynen şöyle idi:
  "ben küçükken çok salaktim:
  
  edip akbayram'in ismini edi zannederdim. yani o, benim için "edi
  pakbayram"di.
  
  ablama, "nasil olup da koca bir günü canin sikilmadan evde oturarak
  geçiriyorsun?" demistim. "büyüyünce insanin cani sokakta oynamak
  istemez ki" cevabini vermisti. uzunca bir süre büyüyüp büyümedigimi
  anlamak için kendime, "canin sokakta oynamayi istiyor mu?" diye
  sormustum.
  
  annem erkegin cinsel organini "pipi" kadininkini "kutu" olarak
  tanimlamisti.o zamanlar trt'de cenk koray'in sundugu "tele kutu" diye bir
  yarisma vardi.
  yarismacilar, "hayir cenk bey. ben kutumu açmak istiyorum" deyince
  kosarak odadan kaçardim.
  
  dedemle parka gittigimiz bir gün trt'ciler çekim için oradaydi.
  beni oynarken çektiler. yayin günü bizim aile jeneriginde gözüktügüm
  çocuk programini izlemek için televizyon basina geçti. kendimi ekranda
  görünce, "beni niye parkta unuttunuuuz?" diye gözyaslarina
  bogulmustum.
  
  geri vites" kavramim yoktu. soför, kolunu koltuga atip arkaya
  dogru bakinca araba otomatikman geri geri gidiyor zannederdim.
  
  benden büyük kuzenlerim dondurmacilarin dondurma külahlarinin sivri
  kismiyla kulaklarini karistirdigini söylemisti. inanmistim. hâlâ da külahlarin
  sivri kisimlarini yemem. çöpe atarim.
  
  babaannem bir gün ölürse sevdigim dizilerin olmadigi bir gün ölsün
  istiyordum.
  
  abimle karaoglancilik oynardik. o karaoglan olurdu, beni de bizans
  askeri yapardi. sonra evire çevire döverdi. çok mühim bir sey
  yaptigimi sandigim için canim yansa bile hiç sesimi çikarmazdim.
  
  bulmacalardaki, "annenin erkek kardesi" kismina dayimin bes harfli
  ismini sigdirmaya çalisirdim.
  
  anaokulunda patates baskisi yapmayi ögrenmistik. o kadar hosuma
  gitmisti ki, evde duvarlara, masa örtülerine filan basmistim. ancak sanat
  merakim annemin yeni aldigi beyaz etege patatesi yapistirmamla son bulmustu. hem
  gönlünü almak hem de el koydugu patateslerime kavusmak için dahiyane bir
  fikirle ögretmenimin yanina gittim. "annem" yazisini patatese oydurttum.
  sevinçle eve gelerek soyundum. renkli boyalara batirdigim patatesi vücudumun
  her tarafina bastim. sonra da annemin karsisina geçtim. beni o halde
  görünce aglamaya baslamisti.
  
  madonna ile maradona'yi kardes zannederdim. kendi kendime,
  "bunlarin babasi ne sansli be. bir çocugu futbolun krali, öbürü müzigin kraliçesi"
  derdim.
  
  birinden özür diledigim zaman allah'in bana bir özür verecegini
  sanirdim. sakat olacagimi düsünüp hemen "diledigim özürü" geri
  alirdim.
  
  kurban bayrami'nda toplanan derilerden uçak yapildigini sanirdim.
  uçaklarin dis yüzeyinin bu derilerle kaplandigi için türk hava kurumu'nun
  topladigini düsünüyordum. uçak kaçirma filmlerinde silahla ates edildiginde ya
  da bomba patladiginda, "ayyy! deri delindi!" derdim.
  
  annem banyodan çiktiktan sonra babamin söyledigi, "sihhatler olsun"
  lafini "saatler olsun" diye anlardim. bunun da, "banyoda amma çok
  kaldin" gibi bir sey demek oldugunu sanip babamin anneme kizdigini
  düsünürdüm. annemin buna karsin niye sadece, "sagol" dedigini merak
  ederdim. "ne kibar kadin, babam kizsa da hiç muhatap olmuyor"
  diyerek anneme hayran, babama kil olurdum.
• sitesi populerlestikce kendini kaybeden, artik iyice megalomanlasan yakinda bu konuda dunya rekoru sahibi olan reha muhtarin seviyesine ulasacak olan kisi
• uzman tv'nin kurucusu.
• şehir efsaneleri kitabının yazarı.
  
  bir zamanların güzide sitesi efsaneler.com'un da sahibi idi aynı zamanda.
• yıllar öncesinde hevesli ilk internet günlerimizde itiraf.comu heyecanla takip ederken ve icq diye bi kavram varken hayatımızda, bi ara site sahibi adına bi icq numarası yazmıştı sitede. ordan salladığım bi mesajla gelişen ve uzunca bi süre devam eden bi online kontağımız olmuştu. keyifli muhabbetlerdi, kasmayan, düz, zeki ve kafa bi insan izlenimidir kendisine dair benim hafızamda kalanlar.
• oha diyorum filminin senaryo yazarı ve yönetmeni.
  
  klâsik yolculuk komedisi hikayesi yazıyorsun, bari git bir mizahçıyla beraber çalış. mizahi referansın ne ki tek başına yol komedisi yazmaya çalışmışsın, onu da berbat etmişsin. şaçma sapan ilkokul esprileri dolu bir senaryo. çocuğun hatrına gittim. ara ara uyudum filmde. son yıllarda izlediğim en kötü film ve senaryo.
• kendisini itiraf.com öncesinden bilirim. adını yanlış hatırlamıyorsam şehir efsaneleri diye bir kitabını okumuştum 90'larda. sonra 99 ya da 2000 yılında falan bu kitabı bir internet sitesine dönüştürdü, insanlar duydukları efsaneleri yazıyordu falan. sanırım itiraf.com'a da bu site ilham verdi. çok başarılı oldu çok yükseldi site ama göz göre göre kendisini baltalamaya başladı. siteyle ilgilenmeyi olabilecek en ahmak moderasyon ekibine bıraktı. sonra bu ekip göz göre göre siteyi yedi bitirdi. sanırım o süre içinde ersan özer zaten satmıştı siteyi. bunun dışında idefix'teki ortaklığı sürüyor mu merak ediyorum.
  
  müthiş potansiyeli olan birisiydi, müthiş potansiyeli olan işler yaptı ama dediğim gibi kendisini baltalama hikayesi derslere konu olacak cinsten.
• herkese nasip olmaz böyle bir veda...
  
  (bkz: teşekkürler patron)