yaralar

• ceyhun atuf kansu şiiri:
  
  yaralar
  
  ilk yaram diken yarası,
  çakır dikeni yeşildir aldanılır,
  kavgalarda, gezintilerde, çocuk keşiflerinde
  ah, yaralandım diyebilirsiniz.
  bütün dikenleri bağışlıyorum.
  
  sonra sonra açılan boşluklardan
  sevdiğiniz, dost olduğunuz, bel bağladığınız
  birinin kayıp gittiğini hatırlarsanız,
  sessizce... ah, yaralandım diyebilirsiniz,
  bütün ölenleri bağışlıyorum.
  
  başıboş gezdiğiniz bahar günlerinde,
  kalb ağrısı, kalb yarası dedikleri
  ilk aşkınızın acıları başlar,
  ah, yaralandım diyebilirsiniz,
  bütün kadınları bağışlıyorum.
  
  sonra gezip göreceksiniz, öğreneceksiniz,
  hele paşalıdan fakılıya, o sonsuz ekenekte,
  kökünü tarla faresinin kemirdiği buğdaya,
  buğdaya benziyeceksiniz...
  bir acı, bir acı ki kemirecek kalbinizi kökünden,
  gezdikçe, gördükçe, öğrendikçe,
  bütün acılardan gayri, üstün ve ağır,
  o acıyı çekeceksiniz ömrünüzce.
  buğday misali, köksüz, kemirilmiş,
  yerlere serili, başlarınız düşmüş,
  yatacaksınız aynı toprağın üstünde,
  kıraç yorgan bin yılları örtmüş...
  bu acıda ne çocukluk, ne ölüm, ne aşk,
  yalnızca bir tek şey gizli; günahlarımız...
  çekeceğiz gördükçe, gezdikçe, öğrendikçe,
  bağışlayamayız hiç bir zaman kendimizi.