entretiens

• "haletiruhiyem ne olursa olsun, bunu daima bir soytarı davranışı ardına gizlemeyi başarmışımdır. sinirlerimin kölesiyim, ama bunu gizleyebilirim ve gizliyorum; bu komedi sayesinde de mesela mutlak bir ümitsizlik içinde bir akşam yemeğine gidip, orada hiç ara vermeden havadan sudan hikayeler anlatabiliyorum."
  
  cioran'ın, kendisine sormak istediğim neredeyse tüm soruları cevapladığı eser. adama tapmaktan kendimi alıkoyamıyorum. öylesine bağlıyım ki ona, okurken sanki sohbet ediyormuşuzcasına kurduğu her cümlede benim için bir emir varmış gibi hissediyorum. özellikle intiharı müthiş bir şekilde güzelliyor ve bunu kibir gösterisi olarak önüme sunuyor.
  
  kitapta albert camus ile aralarında geçen olayı kısa kesmiş. 1990'da yayınlanan bir röportajda ise camus'den "birkaç yazar okumuştu anca, felsefi bir kültürün işareti yoktu onda. ve gelmiş bana çaba sarf etmem gerektiğini, entelektüel şeylerin alanına girmem gerektiğini söylüyordu." şeklinde bahsetmişti.
  cioran'ın kendini taşralı gibi hissetmesine sebep olduğun için seni affetmiycem albert camus... narsist izmarit seni