l'eclisse

• michelangelo antonioni nin 1962 yapimi filmi. basyapit demeye gerek bile yok. l'avventura dan daha az gorsel tatmin yaratsa da, en az onun kadar carpici, hazmi zor film. modern zamanin hastaliklari uclemesi de diyebilecegimiz uclemenin de (l avventura 1960, la notte 1961) son filmi. eros hasta demis antonioni l'avventura nin cannes da ki gosteriminde. "eros hasta, ve ademoglu endiseli. birsey onu rahatsiz ediyor. ve insan ne zaman rahatsiz olsa tepkisel davraniyor, kotu tepki veriyor ama, yanlizca erotik durtuleri ile. ve ademoglu mutsuz" diyor antonioni. filmlerinde de bu mutsuzlugun sebeplerini tespit etmekten ziyade etkilerine^* bakiyor. l'eclisse'de de ayni seyi yapiyor. anlamsizliklarindan mutevellit varliklarini, bircok anlam yukleyerek gorunmez, dogal, normal hale getirdigimiz bir suru objeyi o anlamlardan siyirip size gostermeye ugrasiyor. cunku son tahlilde^* yabancilasmayi besleyen bu tuhaf gelismislik(!) o objelerin hayatimizdaki onemine olan sonsuz ama supheci (ikisi ayni anda evet) inancimizdan kaynaklaniyor.
  hep oldugu gibi 'an'lar var filmde akici bir hikayeden cok. (ne kadar da benziyor sehir hayatina). ellere ve o ellerin nelere kadir olduguna dair de bir siir yazmis neredeyse antonioni filmde. borsadaki eller ile arabadan disari sarkmis bir cesete ait ellerle...
  ve hep yaptigi gibi (en azindan bana) kim gelismis, nedir medeniyet vs gibi sorulari son derece cevapsiz soruyor. bu anlamda komsunun evindeki afrika dansi, somurgeci kadinin afrikalilar hakkinda soyledikleri, bir kulturun alinip satilan esyalara^* dusurulmesi ve pek tabii bati medeniyetinin daha fazla bilmesi(!), ve buradan catanaaaa diye borsaya kesmesi, delirmis maymunlar bahcesinde olmayi tercih etmek belki de o anda... cok guclu kareler bunlar. cat caat caaat diye girisiyor aziniza yuzunuze. oyle filmden cikinca bitmiyor. ve en nihayetinde film oyle bir bitiyor ki... bitmiyor.