stesti

• festival kitapçığında film hakkında akıllarda yaratılan duyguyu ve hevesi, izledikten sonra filmde bulamadığınızı hissetmenize yol açan film.ayrıca filmin bana kalırsa en önemli eksikliği, örnek olarak babam ve oğlum filmindeki, klişe konu-özgün senaryo ikilisinin tam tersinin olmasıdır.aslında film bu açıdan 1-0 önce başlıyormuş gibi görünse de, çok daha başarılı işlenebilecek bir konuyu klişe sahne ve karakterlerle sıradanlaştırıyor.ancak oyunculukların kusurlu olduğunu söyleyemeyeceğim bununla birlikte.özellikle klişe bulduğum umutlu-ama depresif-kayıp-hayalci gençlik profilinin aşığını kaybeden, kendini içkiye vermiş ve çocuklarını çılgıncasına ihmal eden anne karakteri oldukça rahatsız edici ve sinirlendirici olmayı başarmış.giderkenki hevesim dönerken yoktu.dönerken artık ben ve sen ve diğerleri'ni izlemeyi daha çok istediğimi farkettim.ve nedense bir çok kişi de benimle aynı duyguyu paylaşacak gibi geliyor bana^*.ancak yine de vakit kaybı denemez, önceki yıllardaki festival anılarımı düşündüğümde çok daha fazla hayal kırıklığı yaşadığım filmler hatırlıyorum.