tra donne sole

• cesare pavese’nin en sevdiğim romanıdır. diğer kitaplarındaki gibi, örneğin (bkz: ay ve şenlik ateşleri), (bkz: yoldaş), doğduğu yerden uzak kalma, uzun zaman sonra tekrar doğduğu büyüdüğü yeri ziyaret etme diğer kitaplarıyla ortak noktasıdır.
  
  diğer önemli husus ise, bu kitabın pavese’nin yaşamına son verme isteğinin sinyallerini vermesidir. kitaptaki rosetta karakteri, bunu temsil eder, en azından bence.
  
  kitapta, yaşam, ölüm, yalnızlık, eşcinsellik, gençlik ve yaşlılık konusu esastır. arkaplanda ise, torino’nun döneminin bohemliğini ve sanatını yansıttığını görebiliriz.
  
  ayrıca, tezer özlü’nün de en etkilendiği kitaplardan biridir zira kendisinin kitaplarında da bu etki görülebilir.