karmaşa

• "insanin ici nedir?" deseler, cevabini tam karsilayan kelime.
  
  'kalbim tasiyamayacagim kadar agir, kelimelerse anlamlandiramayacagim kadar yabancilar. sanki hepsini alip benden en uzaga firlatmisim, uzanamiyorum. alip icimin karmasasini dillendiremiyorum. cok uzun zaman oldu. yazmak icin de, anlatamamak icin de cok sebep vardi.daha nasil boyle devam edebilirim bilmiyorum. kelimeleri ozluyorum. onlar olmadan kendimi anlatabildigim insanlar o kadar az ki.
  
  hayat hic adil degil ve ben her gecen gun biraz daha korkuyorum ona yenilmekten. asklar canimi en fazla, bugune uzak tarihler tasiyan kucuk kagit parcalarinda karsima ciktiklarinda acitiyorlar. asklari kagit parcalarina hapsedip uzaklasmalarini izliyorum hep.cumlelerim gibi asklarim da hep devrik. yoksa devrilen sadece benim de asklarim hep dimdik ayakta mi? sanirim boyle. oyle asklar yaratiyorum ki, ben gitsem bile onlar birileriyle tamamlaniyorlar. bense mutsuzum. cok mutsuzum. ustelik aglayamiyorum. kizamiyorum. kizamamak degil de,aglayamamaktan icimde olusan menderesler yoruyor beni.
  
  oyle bir haldeyim ki; anlatmaya mecalim yok. butun cumleler yarim. utanmasam uc nokta olacagim. yalana acim ya da kandirilmaya musaitim. kendimi hic olmadigim kadar aptal hissediyorum. insanlar icin harcadigim her caba bos, kendimden feda ettigim her sey anlamsiz geliyor. butun uzuntulerimle kalakalmis hissediyorum kendimi bu soguk dis savas sonrasinda. elimde ne kaldi?
  
  sesimi sesinden sakliyorum. anlamsiz cumleler kuruyorum. butun hayatlari uzaktan izleme kararlari aliyorum. hayallerimi kirip kirip, kirintilariyla kalbimi yamiyorum. durmadan duvarlari yokluyorum. biliyorum bir tugla bulacagim ve iter itmez burdan cikacagim. kurtulacagim. gozlerim kapalıyken daha mi guzel her sey?'
  
  ayca yalti