kül

• beş bölümden oluşan edip cansever şiiri.
  
  küle başlangıç
  puhu kuşu muydu, neydi, kanatlarını toplayıp durdu
  boşluktan yontulmuş tüneğinde
  sıradan bir cumartesinde, yazılı kâğıtların
  kalemle delinmiş yerlerinde
  uzaklardan, çok uzaklardan doğmuş kıyılar gibi
  yorgun, tozlu yol kokulu kıyılar gibi
  şaşırmış kalmış da sanki deniz fenerlerine
  öyle.
  
  havalandı birden yayarak kanatlarını
  gözlerini gözlerinde bileye bileye
  bir düğme iliklenirken, bir yapma çiçek
  yakaya iliştirilirken acele
  ve soluk bir gülüş ki eskiye eskiye
  anılara dönerken çaresiz
  havalandı kuş ve yitip gitti
  külrengi bir tarih bırakaraktan geride.
  
  küle geriliş
  hepsi kül. ah o zaman kül başka
  yüzümü tutuyordum sığ kıyısına anılarımın
  ayak bilekleri külden adam
  bir avuç kül doluydu ağzımda.
  
  hepsi kül. kirli, bulanık sular
  patlamış sonbaharın da memesi
  emzirir balmumundan bir göğü. damlarda
  gezdirir ürkerekten pas renkli dilini
  ve döner birer birer ülkesine acılar
  saplanırlar birden soluğuma
  bilirim, o kadar iyi bilirim ki ayrıca
  ve dökülmüş saçları avuçlarında
  bir bir anımsadığım şimdi
  yanmış hepsi, kül olmuş.
  
  yanmış hepsi, kül olmuş
  bir trendi sanki hiç inilmemişti
  çıplak gövdeleriyle kâğıt oynayan adamlar
  ve çürük dişleriyle
  ve geçmişi olmayan geleceği de
  herkesin kendine göre bir boynu vardı yalnız
  hüznün ve çaresizliğin eklem yerlerinde
  gözleri vardı kurtlu erikler gibi
  ne zaman ki bakılacaktı bir yere
  bakılırdı hep birden bir avuç gözle.
  
  ve yanık istasyonlar gördüm arada
  titrek dumanlarıyla bozkırı
  kuru, kupkuru otlar yakıyordu biri. çekerekten içine
  kır kızılı bir hanı
  han
  yıkılmış zaten o da, şurda burda üç beş duvar
  toplamış kanatlarını puhukuşu da
  boşluktan yontulmuş tüneğinde değil
  iri bir pençenin tırnaktan boşalan oyuğunda
  soğuyor bilmek için yaşadığı zamanı
  oysa görmüyor önünü bile, görmüyor
  bir başka puhukuşu koysan da karşısına
  bozulmasın istiyor kül, anlaşılan
  hiç bozulmasın
  
  ah her yanda küller her yanda.
  
  külün doğası
  vermediler kapının önüne düşürdüğüm
  sararmış yarasa iskeletini
  bir denizci vermişti bana çıkarıp da boynundan
  kapkara bir kasketi olan
  her limanda birkaç kere unutulan
  hemen hemen parmaklarıyla konuşan bir denizci
  ürkütür demişti azılı fırtınaları
  ve yırtıcı kuşlarını açık denizlerin
  oysa ne kuşlarla boğuşmuşluğum var bugüne kadar
  ne de fırtınalar gördüm azılı
  yaşadım günsüzlüğümü ve saatsizliğimi durmadan
  bazen bir sözüm oldu, sonra o sözün külü
  en çoğul
  en yaygın
  en ne zaman külü.
  
  ve dedim, anlaşıldı, küllerin doğasıdır yarasa
  bütün küllerin
  elbette yalan denizcinin konuştuklarıysa.
  
  sızar kül
  sızar saçaklardan, su borularından
  camlardan, kapılardan, yangın merdivenlerinden
  bir dönemeçten, ayaküstü konuşmalarından
  sorgulardan, alışverişlerden, pazar gürültülerinden
  bayraklardan ve gemilerden
  kıyılardan, varoşlardan
  bundan böyle konuşulmayacak bir yaşantıdan
  sanki bir benzin istasyonundan
  geride kalan bir benzin istasyonundan
  bir tankerin güvertesinden, hüzünlü bir benzin kokusundan
  bir menekşenin iki tek boyutundan
  garlardan
  bir gülün bir boyutundan
  bir duvarın duyarsızlığından
  yokluğun bir daha yok oluşundan
  ve kulak çınlamasından
  bir kentin resimli bir balon gibi patladı patlayacak olmasından
  üstünde bir yüzün yarısı olan bir puldan
  ve tutkal kokusundan
  tutkaldan
  isayı sırtından gökyüzüne yapıştıran
  fişlerden, bankalardan, kesilen makbuzlardan
  bir hayvanat bahçesinden
  bir yalvaçın ağlamaklı fotoğrafından
  bulaşık sularından, çöp kutularından
  parklardan parklardan parklardan
  bir homoseksüelin kırmızı kazağından
  oksijenli saçlarından
  vitrinlerden, mağaza patronlarından, sokak satıcılarından
  çanlardan
  bir doğurmamışlıktan, bir doğurma korkusundan
  yaşama korkusundan
  çelenklerden ve cenaze levazımatından
  bir ölüye kadar
  her şeyden.
  
  külden adamlar
  bir saat ne kadar yaşar bir eskici dükkânında
  bir ırmak bir taş köprüye sarmaşıksa.
  
  koşar bakışları külden adamlar
  ordan oraya
  soğuk etlere, sosislere, yumurtalara
  konservelere ve jambonlara
  itişirler, üşüşürler, saatlerine bakarlar
  koşuşurlar masalara, bardaklara, ayakta durmalara
  bir sosisli sandviç peynirli bir sandviçle
  bir işaret parmağı bir başka işaret parmağıyla
  bir ceket bir kazakla
  iki düğme birbiriyle.. sonra
  yavaş yavaş çiftleşir kalabalık
  yağlı kâğıtlar, cigara izmaritleri, ruj lekeleri kalır ortalıkta
  ve doğar ıslak ceseti külün
  bir daha doğar
  kurudukça savrulmaya başlar havada.
  
  her şey kül için! her şey kül için! her şey!
  bağırır bakışları külden adamlar
  toplanır tüneğinde puhukuşu da
  ve bakar bunca zamandır geldiği yola
  yorgun, tozlu yol kokulu yola
  açar kanatlarını, saldırır ötelere yeniden
  bu külle sıvanmış kentten
  dalar boşluğa.
  
  ah her yanda küller her yanda.