hey joe

• murathan mungan ın doğduğum yüzyıla vedasından.
  "hey joe!
  biliyorsun sen bunu:
  en son duyulan ayak sesleri ve üzerine kapanan demir kapı.
  çıkıyor musun bu sefer, yeniden mi giriyorsun içeri,
  anlaşılmıyor şarkıdan,
  anlaşılmıyor joe!
  
  gençliğimizin polisiye günleri:
  kendi romanlarımız için ayırdığımız adlar:
  sanki o romanlar sahi de, yaşadıklarımız yalan:
  aynadaki ölü, zebra cinayeti, kandaki tuz, timsah
  sokaği cinayeti, profesyonel kin, suç bayrami, sudaki
  yalan, benekli karanlik, kumun seyrek zamani, cesedi
  su akarken birak köprüden, kan durağinda inecek
  var, tek tabanca, bakimsiz bahçede birkaç ölü.
  
  hey joe!
  orada mısın?
  kapının arkasında mısın?
  her zamanki gibi saklanıyor musun?
  her geldiğinde bir başkası mısın?
  her geldiğinde yaptığın gibi saklanıyor musun hayallerinden?
  orada mısın sahiden?
  işığa çık, buraya gel, bütün oyunlarına varım ben.
  bir şiirimin duvarına asılı kalan
  unuttuğun deri ceketini almaya mı geldin?
  led zeppelin’in dört yanımda bıraktığın remizlerini?
  beni yatağa bağlayacak mısın yine?
  ağzındaki şarabı ağzıma dökerken
  akşama çocukları da al gel,
  sen, ben, çelik bilek, kinova, dr.no.
  ne kadar kana benziyor kardeşlik
  nabızdaki sızının büyük yemini
  damarlarımızda dolaşan yabancı tadı kendinin kılmak
  ne kadar çok giyersek birbirimizin kazaklarını, montlarını
  birbirimizin teni, kokusu oluyorduk
  önceki zamanlarını kıskanıyorduk birbirimizin; ama belli etmiyorduk
  bir kitaba çalışır gibi çalışıyorduk hayatı
  geleceği birbirimizin geçmişinde arıyorduk
  kendimize geceden bir ülke yapmıştık, ikimizden bir zaman
  kundakçı bir dil kullanıyorduk dünyaya karşı
  uydurduğumuz sözcükleri bir tek biz anlıyorduk,
  okulu kırar gibi hayatı kırıyorduk
  yol için, keouac, spanish caravan, love street
  bedenlerimiz için, kokulu bahçe!
  ütopyalarımız için, güneş ülkesi!
  arkadaş evlerinde unutulmuş siddharta,
  yarım ay birinci paketi,
  kalın dumanını araladığımız ot
  içimizde nepal, içimizde tibet
  pencere camlarında arkadaş ıslıkları
  bodrum’da zıpkın yemiş bir yazdan
  çıplak yara göğsümüze dizilmiş deniz kabukları
  içimizde bir türlü yatışmayan
  yaralı hayvan
  kendimizi dünyaya çarpa çarpa kırmaya çalıştığımız kabuk
  neye küsmüşsek küsmüşüz bir kere, içimizde küs çizgisi
  denize benzeyen ya da denizsizliğe
  el ele tutuştuğumuzda, bir yazgı gibi avucumuzun içinde
  canımdaki ateş olmasa bunca yıl sonra söylemezdim şiirini joe,.....
  ..
  çık ortaya saklandığın yerden!
  yoruldum, azaldım beklemekten.
  bazen düşünüyorum da!
  var mıydın sahiden, yoksa bir şarkının anısı mı uydurdu seni?
  hiçbir şey benzemiyor değil mi, şimdi geçmişten daha çok bizim
  olan gençliğimize?
  bilmem ki, karşılaşsak bile birbirimizi hatırlayabilir miyiz yeniden?
  ikimiz de artık bir başkasıyken,
  gene de sen bilirsin joe, sen bilirsin,
  öyle iyiydi, bir düşün istersen."