blues

• önce hafiften bir temiz gitar tonuyla, iki üç kelimeyle başlar... dinleyenin başını çevirip dikkat etmesi için yeterlidir... sonra tekrarlar aynı kelimeler, gitarın tellerinden dökülerek... kenarda oturan org da anlar bunları, kendince hafif bir cevap verir... böyle tatlı ve derin bir tonla... "anlıyorum seni usta, ben kaptım bunu, sen biraz daha konuş" der gibilerden... sonra gitar der ki "acı"... bir daha tekrarlar, "acı"... armonika bakar, orgun üzerine bir kelime de o eder: "devam"... gitar bakar, tekrarlar, "acı", "gitmiyor"... bastan bir cevap gelir bu sefer: "gidecek"... gitar bakar etrafına, "gitmiyor" der... "gidemiyor, ama beraber birşeyler yaparız"... org gülümser, "haydi yapalım bunu hep beraber"... armonika der ki "beni unutmayın, ben de varım"...
  
  sonra sözler girer...
  
  "well they call it stormy monday"
  gitar: "tamam baba, kötü, biliyorum"
  "tuesday is just as bad"
  armonika: "herkesin kötü zamanı vardır"
  "yeah they call it stormy monday"
  gitar: "herşey o kadar da kötü olmayabilir"
  "but tuesday's just as bad"
  org: "daha iyi olacak"
  "wednesday's worse"
  gitar: "biliyorum, seni anlıyorum"
  "thursday's oh so sad"
  armonika: "bak, artık kötü değil, sadece üzgün...
  
  gitar başlar tiradına:
  "bak kötü diyorsun... kötü olmayabilir... üzülmek kötü demek değildir... kötü değildir üzülmek... üzülmek var ya, kötülüğü iyileştirmeye başlamanın yoludur... bu yolda git... tabii ya, buraya dök işte içini... dök haydi... hepsini seslere dök... başka konuşacak var mı?"
  
  orgun da bir iki sözü vardır elbet:
  "gitar doğru söyledi... çok doğru... bak, dinle beni... dinle... sana anlatacaklarım var... sadece sana... sen her kimsen... içine anlatacağım, kapat gözlerini... sadece sana... kötü hissetme... sadece hüzünlü ol... yaşadığını hisset... hisset... hisset... gerisi boş... boş gerisi, anladın mı?"
  
  (bkz: pentatonik calmak blues calmak degildir)