eski anadolu türkçesi

• eski anadolu türkçesi, türkiye türkçesi'nin anadolu selçuklu devleti'nin kuruşulundan sonra xııı-xv. yüzyıllar arasında gelişme kaydeden ilk dönemindeki yazı dilinin adıdır.
  
  eski anadolu türkçesi için, osmanlı devleti'nin kuruşulundan önceki anadolu selçukluları ve beylikler dönemlerini de içine aldığından, almanca altosmanische kelimesinin karşılığı olan "eski osmanlıca" terimi de kullanılmıştır. hatta bazı dilciler, eski anadolu türkçesi ifadesinin, anadolu dışındaki osmanlı şehirlerinde meydana getirilen eserleri içine almadığını ileri sürerek, bunun yerine "tarihî türkiye türkçesi" terimini kullanmanın daha isabetli olacağını ifade etmektedirler. ancak gerek "eski osmanlıca" gerek "tarihî türkiye türkçesi" şeklindeki isimlendirmeler fazla yaygınlık kazanmamıştır. ilmî açıdan bu dönemi en iyi ifade eden adlandırmanın eski anadolu türkçesi olduğu kabul edilmiş ve bu gün türkiye türkoloj isinde bu isim yaygınlık kazanmıştır.
  
  anadolu selçukluları'nın son devirlerini, beylikler dönemini ve imparatorluk haline gelmeden önceki osmanlı devrini içine alan eski anadolu türkçesi devresinde, yabancı unsurların fazla karışmadığı sade bir türkçe kullanılmıştır. bu devrede meydana getirilen eserlerde de arapça, farsça unsurlar yer almaktaydı, ancak bunların oranı pek fazla değildi. yabancı kelimelerin nispeti xııı. yüzyıldan xv. yüzyıla doğru gittikçe çoğaldı ve xv, yüzyıldan sonra dildeki sadelik kayboldu. yazı dili konuşma dilinden uzaklaşarak bir aydın zümre dili halini almaya başladı.
  
  eat diye kısaltılabilen bu dönemin en önemli şairleri : yunus emre ve aşık paşa'dır