onibaba

• kaneto shindo isimli, kenji mizoguchi'nin ögrencisi saydigimiz japon yönetmeninin 1964 tarihli basyapit kivaminda filmidir onibaba. eloglunun memleketinde japon filmleri haftasinin gediklisi, handiyse kült film kivaminda sayilir olmus bu yapit, sözlüge bakilirsa memleketimizde pek bilinmiyor, demek ki artistlik, malumatfurusluk zamani gelmistir benim icin.
  
  efenim simdi filmin konusu bir budist ögretici hikayesinden gelmekte olup, savas icerisindeki ortacag caponyasinda gecmektedir. geliniyle beraber mutlu mesut, gelen gecen askerleri tuzaga düsürüp öldürdükten sonra ganimetini üc bes torba pirinc icin satarak gecinen (!) bir teyzenin hayatina gireriz. sonra muhitte -ki muhit böyle camlik cimenlik, bildigimiz tasradir, arada birbirine uzak üc bes kulübeden mürekkeptir bütün konu komsu- her neyse, muhitte evveleski takilmis, sonra savasa katilmis bir adam savas kackini olarak geri döner. gelinin kocasini da taniyan adam cocugun sehit düstügünü, memleketi toz duman götürdügünü anlatir. sonrasi, bu it kendi kulübesine yerlesir yerlesmesine de, binbir türlügü huzursuzluga sebebiyet verir. geline biyik büker, yalanir, gelinin de gönlü vardir da, kaynana da o göz var mi? olaylar gelisir.
  
  gelisir gelismesine de, bu kadar garip, ucuk, sahane bir sekilde gelisir mi be arkadasim diye sordurur film durmaksizin. polanski'nin knife in the water'ini hatirlatir bir bicimde. gitgide yükselen bir gerilim söz konusudur. buna karsilik savas kosullarindaki sivillerin vahsiligi, zalimligi dönem icin dudak ucuklatacak bir dürüstlükle gösterilmis, misir tarlasinda kacisan zavalli askerlerin pesinden kosan kaynanayla gelin, alien ile predator korkutuculugunda resmedilmistir.
  
  tabii tüm bunlarin ötesinde kaneto shindo'nun üstün ve bugün icin bile gayet modern sinema dilinden bahsetmek gerekir. ama o zaman entri cok uzar.