26 aralık 2004 güney asya depremi

• bizzat felaketi yaşayan bir arkadaşımdan aldığım bir emaili aynen aktarıyorum
  
  merhabalar,
  
  asya'da meydana gelen felaketi birinci elden yasamis
  birisi olarak sizleri bilgilendirmem gerektigini
  dusundum. beni tanimayanlar icin, ben su an sri
  lanka'da staj yapmaktayim.
  
  ben bu felaket gerceklestiginde sri lanka'nin guney
  sahilinde matara/mirissa'da tatildeydim. christmas
  dolayisiyla tum oteller doluydu, biz ancak sahilde 10
  dk yuruyus mesafesi olan ic taraflardaki bir otelde
  yer bulabildik. 7 stajyer beraberdik. cumartesi gunu
  gayet guzel bir gun gecirdikten sonra, pazar sabah
  ciglik sesleriyle uyandik. herkes bizi uyandirmaya
  calisiyordu. su geliyor diye bagiriyorlardi. hemen
  kalktik, bahceye ciktik. otelimizin onunde yol tamamen
  nehir olmustu. biz sansliydik cunku denizden bayagi
  uzaktaydik fakat yine de su oraya kadar ulasmisti.
  otelde bekleyeme basladik. once bu su yukselmesinin
  dolunaydan kaynaklanan medcezirden oldugu dusunduk ama
  butun koylulerin kosusturmasi, bagirislar ve olenlerin
  oldugunu soylemesi bizi de panige soktu. otelimiz
  bolgenin en yuksek yerinde oldugu icin orda beklemeyi
  daha guvenli bulduk. bu arada da surekli koyluler
  kosusturuyor, haberler getiriyorlardi. sahil
  kenarindaki otellerin tamamen su altinda oldugunu,
  duvarlarinin yikildigini, insanlarin oldugunu
  soyluyorlardi. yarim saat sonra sahil kenarindaki
  otellerden kurtulan bir cift geldi. odalarinda kitap
  okurlarken, birden cok yuksek bir ses duymaya
  baslamislar, sanki odalarinin tepesinde ucak ucuyor
  gibiymis. sonra kapinin altindan su girmeye baslamis.
  bir iki saniye icinde kapi patlamis ve cok buyuk
  miktarda su odaya dolmus. odadan cikmayi basarmislar
  ama su cok guclu oldugu icin bir agaca tutunup
  beklemisler. yanlarindan bir kadin suyla birlikte
  suruklenip gitmis. en sonunda su seviyesi azalinca
  bulduklari esyalarini alip kacmislar. kacarken yolda
  yasli bir kadinin olu bedenini gormusler. bizim otele
  sigindilar, soktaydilar. biz onlarin hikayesini
  duyunca durumun ciddiyetini anladik ve hemen oradan
  ayrilmaya karar verdik. bu arada baska turistler de
  otele geliyorlardi. tamamen islak, camur icinde, ne
  buldularsa giymisler filan. hemen bir kacimiz
  tanidigimiz sri lanka’lilari aradik, onlar bize
  ulkenin ic taraflarina dogru ilerlememizi, kiyidan
  uzak durmamizi, endonezya’da deprem oldugunu soyledi.
  biz hemen toparlanip, ic taraflara dogru yurumeye
  basladik. koylulerin evlerine, tepelerdeki tapinaklara
  turistler siginmislardi. ama biz hemen oradan kacmayi
  daha uygun bulduk. 1-1,5 saat kadar yurudukten sonra
  bir minibus bizi almayi kabul etti. minibusun
  soforunun babasi da kayipmis, bu sebeple once babasini
  bulmak zorundaydi. biz minibusun icinde onlarla
  seyahat ediyoruz tabii. kiyidan kacmaya calisirken,
  adamlar tekrar kiyiya gitti babasini aramak icin.
  kiyida kayiklar parcalanmis, otellerin evlerin
  duvarlari yikilmis, arabalar nehirlere suruklenmis,
  ters yuz olmus… neyse adam babasini sapasaglam buldu
  da tekrar ic taraflara dogru yoneldik. bu sefer bir
  kasabaya geldik, denizden ic taraflar da ama yine de
  her yer suydu. sofor biriyle konusmak icin tren
  raylarinin neredeyse ustunde durdurdu arabayi. bir iki
  dakika konustular, derken birden tum kasaba halki
  bagira cagira tek bir yone dogru kosmaya basladilar.
  herkes ciglik atiyordu, tabii sri lanka dilinde
  (sinhala). bizle birlikte minibuste olan sri
  lanka’lilar sinhala bagirmaya basladilar. once kem kum
  sinhala’mizla bize arabadan inin dediklerini sandik.
  zannettik ki tren geliyor ve biz tren yolunun
  ortasinda kaldik. hemen arabadan disari firladik,
  cantalarimizi zor kaptik. sonra farkettik ki su
  geliyormus ve adamlar bize arabaya binin cabuk diye
  bagiriyorlarmis! hemen aynen arabaya geri bindik ama
  inanilmaz bir panikle. cunku herkes ciglik cigliga
  kaciyordu. biz de feci korktuk, belki 5 sn icinde 7
  kisi, koca sirta cantalariyla arabaya tekrar dolustuk
  ve hemen ordan kactik! bazilarimiz dua etmeye filan
  basladi. o kasabadan da gectikten sonra tepelere
  tirmanmaya basladik, yolda oluleri tasiyan
  kamyonetleri gorduk, feciydi. hastaneye dogru gittik,
  herkes dolusmus tabii. yolda tapinaklara siginan
  insanlari, yerlere oturmus aglayan insanlari filan
  gorduk. sonra her nasilsa tekrar tren yolunda
  durdugumuz kasabaya geri donduk, yine ayni noktada
  tekrar su geliyor bagirislariyla karsilastik ve bu
  sefer suyun geldigi yone dogru arabayi hizla surerek
  diger guvenli tarafa gecmeyi basardik. en nihayet
  bizi, arac bulabilecegimiz daha buyuk bir kasabaya
  biraktilar. tam da o anda bir kamyon insanlari
  topluyordu. hemen 7 kisi kamyonun arkasina atladik ve
  sehre otobus bulabilecegimiz bir kasabaya gittik.
  ordan elimizden haritalarla en guvenli yol neresidir
  diye arastirdiktan sonra ic taraflarda baska bir
  kasabaya gitmeye karar verdik. otobus inanilmaz
  kalabalikti insanlarin paniginden tabii. dayanilacak
  gibi degildi ama mecburduk bir yere ulasmaya. yarim
  saat-45 dk otobuste gittikten sonra arkamizdan gelen
  bir minibusu farkettik. icinde yabancilar vardi ve
  minibus bizi alabilecek kadar bostu. hemen bir kagida
  colombo (sri lanka'nin baskenti) yazip cama
  yapistirdik, el kol hareketleriyle dikkatlerini
  cekmeye calistik. bizi gorduler ve hemen gelin gelin
  diye isaret yaptilar. bizi almayi kabul ettiler.
  otobusu hemen durdurduk, cantalarimizi kaptigimiz gibi
  indik ve minibuse bindik. tabii hepimiz sevincten
  bagiriyoruz filan arabada. 5-6 saatlik bir yolculuktan
  sonra da adamlar bizi colombo’ya 15 km kala bir yerde
  biraktilar. ordan da taksi bulup evimize geldik ama
  mahvolmustuk artik. sabah saat 9’dan gece yarisi 2’ye
  kadar canimizi kurtarma savasi verdik resmen.
  colombo’ya dondugumuz de farkettik ki tum gun hic bir
  sey yememisiz. insan cani soz konusu olunca baska
  hicbir ihtiyac hissetmiyor gercekten.
  
  hala haber alamadigimiz bazi arkadaslarimiz var. onlar
  da baska plajdalardi. iki tanesi bir tapinaga
  siginmislar. butun sel magduru bolgelerde sehirden
  ayrilma yasagi var cunku herkes panik halinden dolayi
  vahsilesmeye baslamis. yoldan gecen arabalara saldirip
  sehirden cikmaya calisiyorlarmis. bizim hep gittigimiz
  kucuk bir misafir evi yerle bir olmus, sahibinin evi
  de yikilmis, amcasi kayipmis. haberlerde gosterilenler
  felaket. hala da depremler olmaya devam ediyor. bir is
  arkadasim dalgalarin gelisini gormus. once deniz
  tamamen iceri cekilmis ve sonra su seviyesi inanilmaz
  bir hizla yukselmeye baslamis ve kiyiya vurmus.
  dalgalar halinde degilmis, cok yuksek seviyede bir su
  kutlesi halinde kiyiya gelmis.
  
  burda milli afet hali ilan edildi, kurtarma ekipleri
  bir araya geldi. ben su an colombo’dayim, burasi daha
  guvenli sayilir. ama benim icin dun bir film gibiydi
  tamamen, tum gun canimiz kurtarmakla gecti. her
  saniyesinde yeni bir panik, kacis vardi. neyse ki
  sansliydik. en buyuk sansimiz da deniz kiyisindaki
  otellerden yer bulamamis olmamizdi. sabah erken kalkip
  gunesin dogusunu izleyelim diye planliyorduk, gec
  yatiigimiz icin uyanamadik vs... bir cok sekilde
  sansimiz yagver gitti ve bu felaketler biz denizden
  uzak olan otelimizdeyken oldu.
  
  haberler bu kadar, herkes hayatinin kiymetini bilsin.
  kendinize iyi bakin…
  
  =====
  oya