sürekli olarak çocukluğuna özlem duyan tuhaf tip

• yaşım itibariyle geçmiş deyince çocukluğum olduğu için içinde dahil olduğum tip.
  
  bunun sadece beklenti ile ilgili olduğunu düşünmüyorum. ben manevi önem vermeyi seven biriyim. kimi zaman çok saçma bir eşya bile benim için değerli olabilir çünkü bana geçmişimden bir şeyler hatırlatır, biraz da beni hatırlatır.
  
  çocukluğum da öyledir. saçma birçok olay yaşamışımdır, hatta çoğu zaman bu olaylar geldiğinde aklıma bayağı bir sinirlenirim o anki hareketlerim yüzünden ama yine o da benimdir. ben o dönemden bu döneme gelmişimdir. yine bana beni hatırlatır.
  
  gün geçtikçe, sorumluluklar arttıkça insan bazen o aptal hayatı da özlüyor. öyle ağır bir hayatım yok ama keşke demeden de duramıyorum. büyümek ağır geldi diyemem hala hedeflerim ve zamanım da var. ama gereksiz olduğunu bilsem de var öyle bir özlem.
  
  ilk entry'de yazılanın aksine gerçek olacağına/olmayacağına inandığım hayaller kurup bunlarla kendimi mutlu da edebilirim. ya da yaşadığım/yaşayacağım olaylarla kendimi mutlu edebilirim. sonrasında o geçmişimi hatırlayıp o moralimin içine de edebilirim. ruh hali mevzusu.
  
  kaybeden edebiyatını sevmem bu arada. insanların bana acımasından hoşlanmam. elime böyle bir şey geçmeyeceğini bilirim. gereksiz gelir bana.
  
  sonuç olarak birçok genelleme gibi yapılmaması gereken genellemedir. hiçbir insan aynı değilken psikolojik genelleme yapmak bana garip geliyor.