pride

• gerçek ve kurgu karakterleriyle alıp sürükleyen bir film. filmin sonunda gerçek karakterlerin başlarına gelenler anlatılınca, "evet, başarabiliriz." diyorsunuz. bu yalnızca homofobiye karşı bir zafer kazanmak olarak sınırlanmamalı. ne diyordu film: "insanları ya gerçek kahramanlar ya da zalimler bir araya getirir." dolayısıyla mesela gezi süreci de ileride böyle bir motto ile anılacak, insanlar bakıp "başarabiliriz." diyecek. her türlü zorluğa, her türlü baskıya karşı bir araya gelmek, birbirine taban tabana zıt kitleleri bir araya getirmek mümkün görülecek.
  
  tek bir başrolün olmadığı, kurgu içinde neredeyse her karakterin öyküsünün ön plana çıkartıldığı, şiddet sahnelerinin seyircinin hayal gücüne bırakıldığı,eksiği var fazlası yok bir film olmuş pride. izlerken fazla mı duygusal davranılmış (ya da abartılmış) dediğim yerler oldu ama sonuna dek izleyip de neler başarılmış olduğunu görünce gerçeklik duygusunu yerleştirdi içime.
  
  ingiltere gibi muhafazakar bir coğrafyada margaret thatcher ve destekçilerinin asla ve asla eşcinsellere destek vermeyecek olan madencileri ve onlara mesafeli duran eşcinsel camiayı nasıl birbirine yaklaştırdığı, nasıl birbirlerini anlamaya başlamalarını sağladığı güzel anlatılmış. bir süreliğine madencilerle uğraştıkları için lgbt topluluğu rahat bırakan polisler, bunun geçici olduğunu bilen ve polislerin elinden çektiklerini şu anda madencilerin yaşadığını görüp kayıtsız kalamayan gay bir aktivist, kendilerine uzatılan eli sıkmak konusunda kararsız kalan hatta beklendiği üzere tepkili davranan madenciler ve tüm bunların üzerine bolca müzik, 1980'ler, komedi ve dram.
  
  lgbt bireylerin kendi arasındaki siyaset ve yaşam algısı farklılıkları da dahil olmak üzere, anne-baba ilişkileri, aids, kendi ayakları üzerinde durabilmek, aşağılayıcı kavramları sahiplenebilmek, dayanışma ruhu ve daha irili ufaklı pek çok konuda söyleyecekleri olan bir film bu. bir zamanlar yaşanmış olduğunu bilerek izlerseniz, daha keyifli oluyor. bir bakın.