nazarin

• iyi bir insan olarak tutunmaya çabalayanların sergüzeştini -küçük bir boyutuyla- anlatan bunuelesque bir şaheser.
  
  bazı insanlar iyi olmak için bazı ahlaki/dini öğretilere ihtiyaç duyarlar. nasıl ki born to be killer insanların olduğu varsayılıyor ve dahi kurgusal eserlerde, bu konu, derinlemesine inceleniyorsa, born to be good insanlar da pekala mevcut bu cihanda; ancak ne yazık ki bu insanlar çoğu zaman rasyonel düşünemiyorlar. saplantı haline getirdikleri iyi olma ve kötülük yaptıklarını düşündükleri zamanlardaki müteessirane nedametleri dillerinden en çok şu kelamın çıkmasına neden oluyor: mea maxima culpa
  
  safî kötülük olmadığı gibi safî iyiliği de bu kadar fetiş haline getirmeyi, şu anki aklımla, safdillik olarak algılıyorum. hoş, peder nazario olduğum zamanlar da olmadı değil şu kıçı kırık kaknem dünyada. iyiliği ahlakî/dinî bir doktrinle özdeşleştirdiğim zamanlarım da oldu, ne yalan söyleyeyim. şu an ise elinde ananas yola revan nazario modundayım. belki de bir sonraki aşamadayım nazario gelişim ölçütüne göre (ben uydurdum bu ölçütü).
  
  bir roman/film karakteri ile bu denli özdeşleştirebilirdim kendimi.
  
  bu nedenle buradan luis bunuele şapka çıkartıyorum (bkz: hats off)