last fair deal gone down

• katatonianin kendilerini tekrarlamadan ama "esans"larini da kaybetmeden gelebilecekleri son nokta. dikkatli kulaklar (daha dogrusu seyler..ee..algilar) discouraged onestan baslayan serinin ucunde de ayni halet-i ruhiyenin hakim oldugunu sezebilirler. bu albumun kapagindaki terk edilmis tuvalet tonights decisiondaki hayaletli demiryolunun gittigi yerdir. grubun muzigindeki degisim de bu yolculugun metaforudur kanimca. onceki albumlerdeki belirsizlik, soyutluk kaybolmus ama onlarin yerini guclu ve tamamen gercek bir "geri tepme" almis. nereye varildigi artik cok acik, bu hos olmasa da bekledigimiz bir son, sasirmis degiliz. en azindan hayaletlerden kurtulmus olmanin rahatligi var bence bu albumde, sweet nursete ornegin. black sessiondaki korkutucu hisler, a darkness comingdeki korkulu fakat heyecansiz bekleyis, right into the blissteki kacma arzusu sadece the future of speechteki sonuna kadar gercek bir caresizlikle yuzlesmekle ya da i transpirein korkuya teslim olan ruhunda sonuclanabilirdi. bu yuzden grubun soz konusu uc albumunun son derece butunluklu bir ruh hali icerdigi soylenebilir. zaten bu kadar cok seyle ozdeslestirilebilir veya istenirse kisisellestirilebilir bir muzik yaptigi icin seviyoruz katatoniayi. neyse, son bir umutla ciktigimiz yolculugun sonunda diyoruz biz, last fair deal gone down diye, sade ama iddiali bir cikarim bu. bir o kadar da gercek. buna ragmen jonas renkse, albumun sonundaki dont tell a soulda yine kendisinin bile bilmedigi bir yere gitmekten bahsediyor. ama artik gidebilecegimiz bir yer yok, ancak bosluk var. viva emptiness da oyle bos iste, hem ismi hem muzigi hem soyledikleri.