chantal mouffe

• epeydir sesi soluğu çıkmıyor. 20. yüzyılın ikinci yarısından itibaren siyaset felsefesi içindeki liberaller-toplulukçular ikili bölünmesine alternatif üretme (agonistik çoğulculuk, radikal demokrasi) çabasındadır. karikatürize bir tarifle birey-yurttaş dengesini bulmaya, liberal rasyonalizm eleştirisine adanmış son 25 yıl. omo’nun yanındaki vernel gibi laclau ile birlikte anılırlar ama bildiğim kadarıyla norman geras’a cevap olarak yazdıkları post-marxism without apologies (amasız fakatsız marksizm sonrası olarak türkçe’ye çevrildi) metinden sonra birlikte bir şey yazmadılar. laclau on populist reason kitabına chantal'ına ithaf etmişti.
  geçişler, paralel birliktelikler olmakla beraber: 1970’lerde gramsci, ideoloji ve hegemonya siyaseti; 1980’lerde yapının yerinden edilmesi ve gramsci’deki özcü artıkların tasfiyesi evresi, yapıbozumla utangaç flört; 1990’lar amicus-hostis (dost düşman) siyaseti ve a(nta)gonizmaya yüklendiği schmitt’li yıllar; 2000’ler lacancı ethics of the real ve uymsuzluk etiği devresi.
  
  return of the political (1993), (bilerek tercih edilmiş olsa dahi hatalı bir çeviriyle siyasetin dönüşü, epos)
  deconstruction and pragmatism (der., 1996) (yapıbozum ve pragmatizm, sarmal)
  on the political (2005) (siyasal üzerine, iletişim)
  democratic paradox (2000) (demokratik paradoks, epos)