niyazi koyuncu

• sahnedeki zıpır çocuk hallerine rağmen, ağabeyinin gözlerinde belli belirsiz bir hüzün okunurdu hep. en hareketli parçalarda bile insanın içini acıtan bir hüzündü bu. sanki " denizlerden geldim, fazla kalmadan yıldızlara gideceğim. " diyen bir hüzün.
  
  niyazi de ağabeyi gibi sahnede zıpır bir çocuğa dönüşüyor. gözlerinde, çok sevdiği bir şeye henüz kavuşmuş bir çocuğun ışıltısı var; yerini uzun yıllar hüzne bırakmamasını dilediğim...