gülpembe

• bir zamanlar ^* pek bi sevdiğimiz, dinlerken hüzünlendiğimiz şarkıydı. şimdi düşünüyorum da bi ilkokul bebesi olarak ben ve birkaç arkadaşım ne anlamıştık bu şarkıdan da ağlamıştık hep beraber.
  
  gülpembe, bir kadın olmalıydı.
  bu kadına yıllar önce duyulan aşktan bahsedilmiş olabilirdi ki; o zamanlar bizim için aşk: sınıfta çöp tenekesinin başında kalem açarken bakışmaktan ibaretti. ' sen gülünce güller açar, dudağımda son bir türkü, gözlerimde son bulut ' diyor barış manço, biz ne anlardık aşktan özlemden.
  
  ya da gülpembe, yaşlı bir kadın olmalıydı zira bu isim bir nineyi çağrıştırıyor.
  ölümü de tanımıyoruz ki o zaman; dedeler, babaanneler bize harçlık vermekle meşguller. mor bin lira olarak görüyoruz kendilerini. ama 'güz yağmurlarıyla bir gün gittin, inanamadık' diyor barış manço, biz ne bilirdik ki ölümün güz soğuğunu.
  
  ama yine de ağlardık bu şarkıda, neye ağladığımızı bilmeden. 'domates biber patlıcan' ya da 'nane limon kabuğu' şarkılarından sonra gelen acıklı flüt sesi etkisinden olmalıydı bu ağlama havası. çok kez notaları bilmeden üfledik blokflütlerimizi gülpembe kimdir demeden ancak şimdi farkına vardık ki barış manço babaannesini anlatıyormuş bu şarkısında, eşşeklik bizdeydi hem zaten bize de arkadaşım eşşek demiyor muydu kendisi.