peçorin

• "renksiz gençliğim kendimle, dünya ile uğraşıyla geçti. alaydan korktuğumdan en yüce duygularımı kalbimin derinliklerine gömdüm. orada öldüler birer birer...
  
  içimden geldiğince konuşurdum; inandıramadım. aldatıcılığa vurdum işi. toplumda geçer tutumları öğrenince ve dünyayı yeterince tanıyınca hayat okulunda kurtlaştım. benim onca çabayla elde ettiğim çıkarları, başkalarının tatlı canlarını üzmeden, ustalığa gereksinme duymadan elde edip mutlu olduklarını gördüm.
  
  o zaman içime hüzün çöktü. bu acı, tabanca kurşunu ile onarılanı değildi; ama temiz, ince gülümseme ile örtülü soğuk güçsüz üzüntüydü. inanç yönünden sakatlandım. gayrı ruhumun yarısı yaşamıyordu. kurumuş, varlığı yokluğu belirsizleşmiş, hissizleşmişti. koparıp attım. öte yandan öbür yarısı kıpır kıpırdı. nabzı onun bunun buyruğu için atıyordu. kimse sezemedi bunu; çünkü onun yok olan yarısından habersizdiler..."^*