pnin

• nabokov'un en güzel kitaplarindan biri^*
  
  kitabin arkadasinda^* yazdigi gibi o kadar da güldürmeden okuyor insan. komik yerleri var, ama insanin ici gidiyor okurken.
  
  kitabin anlaticisi en dikkat cekici yani heralde kitabin. sonuna kadar anlamiyor insan kim oldugunu. normal bir anlaticiyken sonra "ben" kelimesini kullanarak bir anda hikayenin icindeki kahramanlari tanidigini gösteriyor. yani anlatici tabii ki tanimakta onlari ama burda olaylarin icindeki bir karakter oldugu imasi var. karamazov'lardaki anlatici gibi. orda da anlatici mahalleden biriydi, ama böyle hikayenin icinde degildi yanlis hatirlamiyorsam. ancak burda son sayfalarda nerden tanistiklarini ve bu hikayeleri nasil bildigini gösteriyor, tabii yine her seyi bilen bir özelligi var. sadece duyduklariyla anlatamaz bunlari.
  
  onun disinda bir profesor olup, yurt disinda ders vermeye ragmen dile hakim olamamak, kendi rusluk'unu baska bir memlekete götürmek, ve bunlarin yarattigi paradoks ve ironilerin icinde yasamaya calismak kabus gibi bir sey olsa gerek.
  
  isin dille ve o dile hakim degilsin. cok korkutucu. artik her bir seyi kenara birakip alismis ve umutlanmisken de son demlere dogru, her seyin alt üst olmasi... bu komik degil. pnin'in durumu da komik degil, trajik.
  
  lolita'yi okurken hic kopmadim desem dogru olmaz, ancak bu kitapta hic kopmadim. tabii sayfa sayisi daha az ama yine de beni bagladi kendisine.