ertan yılmaz

• kendisi ile konuşurken bile siz sanki yazdığı şiirleri okuyormuşsunuz gibi hissettiren şair.her tür ve kıvamda insanı kendine çekebilecek şiir yoksunu ve anlamsızlığı ile büyümüş ben gibi insanları da bu çekim kuvvetine dahil olmasını sağlayan arkadaş.bir de izmir gibi güzel bir şehri bırakıp,istanbul gibi herkesin ve herşeyin aynı olduğu memlekete göç etmeseymiş,sanki daha iyi olacakmış dedirtir bazı bazı.
  
  en güzel şiirlerinden biri için şöyle buyrun;
  
  ben gidiyorum portakal / ertan yilmaz
  
  elma ve başka şeyler de bırakıyorum
  pastane dolabında aynı pastayı göstermiştik
  böyle başlamıştı her şey, ocaktı…
  
  belki burada kalamayabilirsin daha
  hem amerika’yı sevmek için artık siyah bir nedenimiz var
  bütün bağımsızlıklar buna değil miydi
  böyle başlamamış mıydı dünyayı sevmek
  korkunçtu düşünmek bir kargaşayı
  ve unutulmazlıklar en çok akdeniz’e yakışıyordu…
  
  geniş ağızlı ince kadehlerde sönebilir kalın gece
  eski bir şarkıymışçasına dinlediğimiz akarsu
  benim şimdi şiir dilim, kalkıp gitmeyi aklına koymuş
  böyle sürmüyor diye işini gücünü bırakmış
  böylesinden çok şey ummayacak, ılıksa kış, ılıktır
  yani işin içinden çıkılamayınca dünyayı dünyaya bırakmalı
  her şeyi kendisinde aramalı
  her izi silmek adına önce saatimi attım…
  
  güzeldi, her şey için teşekkürler
  akşam yemeği gibi bitmemeliydi bunca şey
  anladığım o ki yaşadığın ne varsa daha önce yaşanmış
  ilk sen değilmişsin yani böylesi bir ayrılığı yasal ve geçersiz kılan
  nasıldı istanbul, hiç tartışılmaz güzeldi
  nasıldı özlem özlem bir başka şehirde yaşamak
  bir dağ büyüklüğünde sevmek seni
  doruğuna merak her terk ediş…
  
  daha yaralı ne kadar durabilirim
  sanırım tükeniyor yeniden insan, böyle olmamalıydı
  vitrin anlamları çıkartmamalıydık bundan
  bu kadar ciddiye almamalıydık deltaları
  bence ikimiz de sütten çıkmış inek değiliz
  bence şimdi gülümseten bir nedendi o rengarenk çocuklar.
  
  nil’e çizdiğim deniz, yalnızlığa böylece beyazlık
  sakin, huzurlu, bu nedenle kemanla bomba düeti…
  
  bir neden arıyorken her şeye, üstüne düşen fotoğrafın
  her aşk filminde olan ayrılık, yapraksız ağaçlar göster yeter
  başına vanilyalı bir şeyler koy, beyazlar anlar
  bir neden arıyorsan eğer, her şeye verilen sevginin nedeniyse
  daha önceden vurmalılar girmeli ki kırılsın ortalık.
  
  seni sanki bir yerden anımsıyorum, aynı pastaydı gösterdiğimiz…
  
  kitap-lık, şubat 2009, sayı:124