arturo toscanini

• müziğin içsel dinamiklerini, kendi terminolojisi içinde, deriyi yırtarak fırlayan kırılmış kemikler misali dışarıya çıkaran karındeşen şef. nasıl hastasıyım belli değil..
  
  şuradan (bkz: #3569051) hareket alıp görselleştirmeye çalışırsam stokowski veya beecham gibi her sesi bir renge çeviren monet-vari, ya da karajan gibi mükemmel renk-ışık-kompozisyon dengesine ulaşan raphael-vari bir anlayış yerine sadece sert karakalem resim şeraitleri içinde dolaşır. buna örnek olarak da rembrandt'ın eskizlerini söyleyebilirim. ışık ve karanlık arasında gidip gelen siyah beyaz yorumları vurgu ya da basınç seviyeleriyle varolur. renklere ve tempo serbestisine yer olmayan benzersiz müzikal dünyasında eserleri sadece basınç, keskinlik, kuruluk ve ışıksal değişikliklerle kavrarız. ayrıca tarihte, 70, 80 yıllık kayıtlarıyla "orada olma heyecanı"nı plak ya da cd üzerinden verebilen -furtwangler ile birlikte- iki şeften biridir.
  
  toscanini dinleyici veya besteci ile iletişim kurmak yerine ikisini de kendi terminolojisine çeker. müziği buna niyetli olmayan dinleyici için "gereğinden fazla yoğun, karanlık ve egosantrik" iken böyle bir yolculuk için çoktan bavulunu toparlamışları sarsıcı bir deneyim beklemektedir.