alopecia areata

• hoş geldin.
  
  ilk geldiğinde üniversiteyi bitirmek üzereydim. saçlarım da çok kısaydı. mezuniyet ve iş stresi altındaydım. bir gün yine kafamı kaşımak istediğimde parmaklarımın altında derimi hissetmemle tanışmıştım seninle. anlam veremedim. kimse anlam veremedi. şapka kullanmayı pek sevmem ama bandana alışkanlığım vardı. o dönemi kolay geçirdim. ama sonra birden açıklar büyümeye yerlerin çoğalmaya başlamıştı. seninle mücadelem bir yılı aldı.
  
  sonra arada konun geçtikçe hatırladım seni. çokluk aklıma da getirmedim. o günler kötü bir hatıra olarak kaldı sadece anılarımda.
  
  yaklaşık 2 yıl önceydi. eğitimdeydim bu sefer. verdiğim ilk kredinin şubenin ilk batağı olması akabinde kapımı çalman, yanımda olan eski - vefalı bir dost olmandan mıydı? o yaşadığım zor günler, suçlanmalarım; hayasızlıkları görmem hepsi seninle oldu. uzundu saçlarım ama bu kez. zorlanmadım. hatta unuttum bile seni. bu kez sarımsaklar da yoktu, beni ne zaman terk edeceğini bildiğimden de ilaçlarla da boğmadım seni. sessiz sedasız çekip gitmiştin.
  
  peki şimdi neden. bu kez en savunmasız olduğum yerden alnımın hemen üstünden hatırlattın kendini bana. benden aldığın saçların boşluğunu görerek uyanmanın ne demek olduğunu bilmiyorsun sen, nasıl acıdığımı. hem nerede o saçlarım. baktım, yastığımda yok ; gece yatmadan vardı saçlarım. ne yaptın.
  
  senden, benden aldıklarını geri istemekten yoruldum. baş edemeyeceğim artık seninle biliyorum.
  
  ama neden ben? yıllar boyunca benden aldıklarını gördün ki yerine koydum. direncim kırılmadı sana. pes etsem bu kez gidecek misin? beni yoklama seyrin sıklaştıkça korkum oluyorsun. bu son olsun. bir kez daha gelmeyeceğinden emin olsam, saçlarımı bir daha hiç kısa kestiremeyecek olsam da, aldıklarını hediye edeceğim sana. saçlarımın 1/3 ünü verdim zaten bugüne kadar. lütfen daha fazlasını isteme ve allaha ısmaladık diyerek el salla artık bana.